Bus (maar dit keer lag het niet aan mij!)

Mensen, ik leef nog! Hier een blog over de afgelopen 2 weken

Vrijdag en zaterdag waren niet zo interessant: huiswerk, tv, slapen. Zaterdag avond ben ik al naar de universiteit terug gegaan met de bus. Het was donker en het regende heel hard en de buschauffeur was nieuw; dit belooft een grappig verhaal. De bus reed halverwege een zijstraatje in wat eenrichtingsverkeer vanuit de andere kant bleek te zijn. De bus moest achteruit rijden in de smalle straat, met aan beide kanten geparkeerde auto’s in het slechte weer. We hoorden een ‘boem’ en iedereen was even stil, maar de bus reed gewoon door. Hopelijk was het geen aanrijding met een persoon. Terug op de juiste weg lachte de helft van de mensen de chauffeur uit en de andere helft begon boos tegen hem te schreeuwen (Israëlis denken dat dat helpt). Gelukkig was in binnen 2 uur terug in mijn kamer.

Op zondag zat ik om 7.45 (!) in een minibusje met mijn klasgenoten van ‘Vrouwen in Israel’ voor een academische tour naar het centrum van Israel. De lerares is hilarisch, ze heeft de hele weg de gekste feitjes vertelt over alles wat ze langs de weg zag. Links is een tankstation, rechts een voedselfabriek.
We begonnen bij het witte huis van Israel, het huis van de 1ste president van Israel: Chaim Weizman en zijn vrouw Vera Weizman die de oprichter van WIZO was. We kwamen dus voor haar. We leerden vooral dat zij de inrichting van het huis zelf heeft gedesigned. Wel mooi. Vervolgens gingen we naar een van de eerste nederzettingen van Israel, waar vrouwen een belangrijke rol speelden. De gids die ons ellendig lange verhalen vertelde over een samenvatting van de bijbel, zijn vader en zoon, vrouwen in de nederzetting en zijn hobby’s, was behoorlijk irritant. Dat liet onze lerares ook weten. Zijn rondleiding eindigde met een geluid en licht show (uit de jaren ’80, toen ze nog geen powerpoint hadden). We konden niet stoppen met lachen, arme man. De laatste stop was ook het leukst: Ayalon institute. Een kibbutz waar ze tijdens de Britse bezetting stiekem kogels maakten in een ondergrondse fabriek. Naast een Britse basis. Dit keer een jonge en energieke gids én een film uit de 21ste eeuw. Gelukkig gingen we toen weer naar huis, want ik voelde me niet goed.

Op dinsdag ben ik ondanks dat ik me niet lekker voelde toch naar school gegaan en naar mijn stage. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen. Op woensdag en donderdag ben ik in mijn bedje gebleven. Oz kwam donderdag middag om voor me te zorgen. Zei hij. Maar hij viel gewoon in slaap. Soldaten… ’s Avonds bracht zijn vader ons naar zijn huis. In het weekend heb ik meer gerust. Zaterdag middag zijn we naar de basis van Amit, een vriend van Oz, gegaan op de berg Meron. Mooie plek en de jobnik heeft een echt bed met een echte matras en een airco in zijn kamer. Ze hebben op die basis zelfs een ‘fusie’ met banken en een tv. Oz zag zowat groen van jaloezie. ’s Avonds vierden we met zijn vrienden vervroegd lag baomer (joodse feestdag, waarbij het traditie is om een kampvuur te maken). Dat betekende dus marshmallows!

Zondag ochtend om 6 uur opgestaan. Wat is dat toch met die vroegte op zondag morgens?! Het was de verjaardag van Oma Oz (80 jaar geworden) en haar hele kant van de familie, 20 man, ging het vieren in Jeruzalem. Zo doet een Israëlische familie dat: men huurt een bus, een chauffeur en een gids. Deze neemt de familie mee naar de oude stad, vertelt wat over de tempel die ooit op de tempelberg stond, geeft de familie tijd om te bidden bij de Klaagmuur (ik niet pfff warm in lagen kleding) en vervolgens brengt de chauffeur de familie naar een Marokkaans restaurant buiten de oude stad (komt het dichtste bij Libisch eten, waar Oma Oz vandaan komt). Het idee is dat een bord nooit leeg is; er staan 5 bediendes om de tafel heen die een bord meenemen als het bijna leeg is om het weer te vullen. De familie eet daarom belachelijk veel tijdens luid gepraat. Oma valt bijna in slaap. Mensen blijven gebroken Engels met me spreken al blijf ik koppig antwoorden in het Hebreeuws. Na de lunch nemen de bus en de gids ons mee naar: de west bank. Juist… dat was niet het plan dat mij vertelt was. En waarvoor? Voor het graf van Rachel. Daar werd ik gescheiden van Oz, omdat mannen en vrouwen op gescheiden plaatsen moeten bidden. Ik zag de moeder en de oma van Oz bidden en het zusje in een gebedenboek kijken. Ik raakte de tombe even aan. Maar er gebeurde niks. Religie is zeg maar niet echt mij ding.
Op maandag morgen bracht de vader van Oz me terug naar de universiteit onderweg naar zijn werk. Oz bleef lekker verder slapen. Hij hoeft morgen pas terug naar de basis. Ik had les van 10 tot 6. Mijn docent Hebreeuws had me de vorige week gemist en ik de toets, gelukkig was ze heel aardig en kan ik het volgende week doen. Mijn toets Arabisch die dag ging goed, donderdag krijg ik de uitslag. Oz kwam om 8 uur naar de universiteit met de auto en we gingen samen naar de German Colony. Fattoush is nu mijn favoriete restaurant: de chococinno met slagroom is ge-wel-dig!

Dinsdag weer school en stage. Mijn baas heeft een filmpje van me gemaakt, die is volgens mij nu te zien op de website. Het duurde lang voordat ze wist hoe de camera werkte en hoe het filmpje naar de computer moest. Gelukkig werkt het. ’s Avonds heb ik een poging gedaan tot pilates, maar na 15 minuten verrekte ik van de pijn (vanwege mijn ziekte vorige week). Dus ben ik naar huis gegaan en heb ik lekker tv gekeken. Woensdag was ook een gewone dag, vol met lessen, maar gelukkig ook met ijskoffie, frietjes en zon.