papapapapa mcDonalds: I'm lovin it

Ik was heel heel heel erg zenuwachtig, terwijl dat helemaal nergens voor nodig was, wat kon er namelijk nog meer mis gaan dan de vorige 2 keer dat ik vloog met de KLM. Weer met 2, maar nu halfvolle koffers zijn mijn ouders en ik de auto ingestapt, opweg naar schiphol. Geen file! We konden gewoon doorrijden. Op schiphol was ik de eerste die incheckte en we hadden vanaf toen nog 3 uur voordat het boarden begon (!). We hebben dus even rondgelopen en zelfs geshopt: ik had eigenlijk nog een winterjas nodig die praktiser is dan die ik nu heb. En het is gelukt. Ik heb 10 verschillende jassen gepast, maar ééntje was duidelijk leuker dan de rest. Ik plaats nog wel eens een foto ervan op internet.

Na koffie en een enorme brownie met caramel zijn we terug naar de paspoortcontrole gegaan en was het tijd om afscheid te nemen. Dit keer was het toch iets pijnlijk dan de vorige keer, al blijf ik nu in totaal korter weg dan eerst het plan was. En toen stond ik in mijn eentje weer aan de andere kant. Ik had nog 2 hele uren en ging eerst kijken of het er gezellig uitzag bij de gate, maar dat was het niet: alleen maar relies. Dus ben ik weer helemaal teruggelopen en heb gewindow-shopt en ging toen opzoek naar de Mac. Ik had niet echt honger, maar McNuggets gaan er altijd wel in :P. Vanaf mijn tafeltje had ik een mooi uitzicht op mijn gate en ik zag het vliegtuig er al heenrijden. Vervolgens heb ik een puzzelboekje en een wekker gekocht en toen ik zag dat het vliegtuig echt aan de slurf vastzat ben ik weer richting de gate gegaan.

Ik liep als tweede door de gate en had mijn jas en mijn tas al op de controleband gelegd, zelfs mijn laptop netjes uit mijn tas gehaald, mijn mobje uit mijn broekzak en mijn riem afgedaan. En toch piepte het poortje: ik was mijn horloge vergeten. Het duurde even voor we het vliegtuig echt inkonden en ben toen in gesprek geraakt met een pastoor lol. Het was wel interessant, maar hoe komt het dat ik altijd rare mensen aantrek? :P

In het vliegtuig zat ik helemaal achterin op 1 rij na. Daar zaten 3 frans-israelisce vrouwen van middelbare leeftijd die helemaal niks begrepen van wat de stewards van ze wilden en zelf hadden ze nogal wat eisen, maar die konden ze dus niet verwoorden. Ik heb ze dus een beetje geholpen met gebrekkig frans en hebreeuws, maar volgens mij begrepen ze me wel. Van de vlucht zelf kan ik me niet veel herinneren, ik ben in slaap gevallen. Ik had ook lekker veel ruimte, omdat er in het midden niemand zat.

Toen we geland waren stond ik bijna te springen en met een grijns op mijn gezicht ben ik het hele vliegveld door gelopen naar de paspoortcontrole. Zoals gewoonlijk waren er 20 hokje open. 15 voor Israeli passports en 5 voor foreign pasports. Bij de Israeli staat helemaal niemand en bij de foreign staan een hele lange rij... Bij de bagage band was ik even zenuwachtig, i.v.m. de vorige keer, maar ik heb beide koffers te pakken gekregen :D. Chen en Opa stonden me op te wachtten en waren heel blij dat ik weer terug was. We hebben de hele reis gekletst, maar dat was maar goed ook, anders was Chen achter het stuur in slaap gevallen. Bij opa en oma thuis ben ik op bed gevallen en ik sliep!