Bladzijde omslaan

Dinsdag stonden we om 8 uur op en gingen we met de taxi die we de vorige dag hadden geregeld terug naar Aqaba, bordercrossing. Bij de grens moesten we 16 dinar betalen om het land te verlaten, maar dat wisten we helemaal niet, dus wij hadden geprobeerd al onze dinars op te maken voordat we hier kwamen. Er was geen pinautomaat, dus gingen we naar een wisselplek, waar we wanhopig al onze shekel munten bij elkaar legden om te zien of we er 16 dinar van konden maken. Gelukkig haalden we het nét. Pfiew

Het stuk van Israel was dit keer beter georganiseerd. Tascontrole, paspoort controle, stempel, klaar. Voor Oz tenminste. Ik had weer problemen bij de paspoort controle. Waar is je Israelische paspoort dan? (vroeg dezelfde vrouw van 2 dagen geleden). Toen dat probleem opgelost was, begon ze me vragen te stellen over mijn visa. Waarom was je in Israel, wat deed je er dan zo lang, etc. Ik begreep niet waarom, tot ze vroeg waarom ik geen nieuw visum had geregeld voor na mei. Muts!!! Sla de pagina om, daar zit ie, idioot! Ze bezorgde me bijna een hartaanval door te zeggen dat ik niet terug kon, omdat ze niet fatsoenlijk mijn paspoort bekeek.

We namen een taxi terug Eilat in en waren blij dat we weer in de westerse wereld waren. We aten er een enorme pizza, maar het was bloedwarm daar. Vervolgens hadden we anderhalf uur gewacht op de bus die ons naar Haifa zou brengen. Ik ben half wakker geweest en heb half geslapen. OZ ging vanuit Haifa naar huis en ik naar opa en oma. Daar heb ik heerlijk geslapen.