Ongevallen dag
Door: Danni Reches
Blijf op de hoogte en volg Daantje
25 Juni 2011 | Israel, Usha
Zaterdag uitgeslapen. Het wordt steeds warmer en warmer en warmer en warmer. En dat maakt iedereen heel lui. Tijd voor meer slaapjes dus.
Na het ontbijt/lunch wilde we naar een natuurpark met een rivier gegaan, maar dat was afgesloten. Toen we terug de berg opklommmen met de auto begon het ineens te stinken. Vreemd, we keken elkaar aan alsof we elkaar beschuldigden van een flinke scheet, maar toen kwam er ineens rook uit de motorkap. Shit! Meteen gestopt. Oz had geen idee hoe die open moest. Ik wel, dat heb je met een rijinstructuur als vader. We hadden alleen geen idee wat het was. Oververhitting? We belden de vader van Oz: ja, dat gebeurt wel eens. Gewoon even wachtten en dan rustig verder rijden. :O ??
We reden dus rustig verder naar Nahariya gegaan en hebben daar een ijsje gegeten. Je mag de zee niet in op het stuk langs de boulevard (we weten niet waarom), maar we gingen er toch in met onze voeten. De golven werden steeds hoger en toen we niet aan het opletten waren duwde een hoge golf ons plat het water in. Bah! Zo moesten we de auto in en terug naar huis. Het was wel gezellig.
Om 11 uur vertrokken we vanaf Oz’s huis naar de bus in Haifa die ons naar Eilat bracht. Het is al de 3e keer dat ik deze bus neem sinds pesach! Gelukkig is de reis niet vervelend. We hebben zowat de hele weg geslapen. Totdat plotseling het meisje dat naast me zat ( met het gangpad ertussen) van haar stoel afviel en bewusteloos op de grond bleef liggen. Ik had géén idee wat ik moest doen. Haar pols voelen? Wat haalt dat dan uit? Oz had echter een paar maanden vrijwilligerswerk gedaan bij het rode kruis in een ambulance. Dus die gooide water in haar gezicht, waar ze wakker van werd. Daarna gooide iedereen zijn waterfles naar haar en werd er een lading chocolade verzameld voor d'r. Ze wilde wel drinken, maar niets eten (was dat het probleem geweest?)
Na het ontbijt/lunch wilde we naar een natuurpark met een rivier gegaan, maar dat was afgesloten. Toen we terug de berg opklommmen met de auto begon het ineens te stinken. Vreemd, we keken elkaar aan alsof we elkaar beschuldigden van een flinke scheet, maar toen kwam er ineens rook uit de motorkap. Shit! Meteen gestopt. Oz had geen idee hoe die open moest. Ik wel, dat heb je met een rijinstructuur als vader. We hadden alleen geen idee wat het was. Oververhitting? We belden de vader van Oz: ja, dat gebeurt wel eens. Gewoon even wachtten en dan rustig verder rijden. :O ??
We reden dus rustig verder naar Nahariya gegaan en hebben daar een ijsje gegeten. Je mag de zee niet in op het stuk langs de boulevard (we weten niet waarom), maar we gingen er toch in met onze voeten. De golven werden steeds hoger en toen we niet aan het opletten waren duwde een hoge golf ons plat het water in. Bah! Zo moesten we de auto in en terug naar huis. Het was wel gezellig.
Om 11 uur vertrokken we vanaf Oz’s huis naar de bus in Haifa die ons naar Eilat bracht. Het is al de 3e keer dat ik deze bus neem sinds pesach! Gelukkig is de reis niet vervelend. We hebben zowat de hele weg geslapen. Totdat plotseling het meisje dat naast me zat ( met het gangpad ertussen) van haar stoel afviel en bewusteloos op de grond bleef liggen. Ik had géén idee wat ik moest doen. Haar pols voelen? Wat haalt dat dan uit? Oz had echter een paar maanden vrijwilligerswerk gedaan bij het rode kruis in een ambulance. Dus die gooide water in haar gezicht, waar ze wakker van werd. Daarna gooide iedereen zijn waterfles naar haar en werd er een lading chocolade verzameld voor d'r. Ze wilde wel drinken, maar niets eten (was dat het probleem geweest?)
