Trying to be safe
Door: Danni Reches
Blijf op de hoogte en volg Daantje
03 Maart 2011 | Israel, Jeruzalem
Zondag was het de 20e. Ik had nog steeds geen visum, terwijl de mijne zou eindigen op de 23e. Tijd om er dit keer écht een te krijgen dus. Dubbelcheck: Amit, heb ik alles? Ik checkte internet: heb ik alles? Wat zijn mijn andere visum opties als ik de A2 vandaag niet kan krijgen? En ik ging met dezelfde mensen en ook Amit het raketgebouw in. Het was nog lastig het eigenlijke gebouw in te komen, omdat Adam maar bleef piepen toen hij het poortje door liep. Hij haalde steeds meer en meer uit zijn zak. Nog zei de guard dat er iets in zijn linkerzak bij zijn knie zat (zo precies is het poortje). Uiteindelijk haalde hij 3 condooms uit die zak. Hahaha! So much for trying to be safe! :P
Eenmaal in het juiste kantoor moesten we eerst ellendig lang wachtten en toen bleek weer dat we de verkeerde papieren hadden. Arggg!!! Ik zei tegen Amit dat ik er genoeg van had, dat ik het nu nodig had en dat ik niet weg ging voor ik het had. Ik ging zitten en heb hem de hele tijd boos aangestaard. Dat leek te werken, want hij begon meteen rond te bellen en dingen te regelen. Via een ander kantoor kwam er een fax van het Masa kantoor met de juiste papieren. Omstebeurt kregen we onze visums, op Adam en ik na. Onze papieren zaten er niet tussen. Aaaaah! AAAAMIIIIT!! Het was moeilijk om nog normaal met Amit te praten, maar hij begreep hoe pissig ik was en belde nog wat mensen, liet ons ergens handtekeningen zetten en wachtten weer op de fax. Daar waren de papieren. Haleluja! Maar: nu moest Amit vertrekken, hij moest 'ergens anders' zijn. Ik en Adam hoefden alleen nog maar te wachtten op de uitdraai van het visum, maar Amit vertrok met de rest. En toen was het moment daar: ik het het A2 visum voor studenten gekregen! Jeej! Na een vreugde dansje ben ik met Adam met de bus terug naar Yagur gegaan.
Adam was ziek en zag er slecht uit en toen moesten we ook nog door de regen lopen. Die regen bleek de zwaarste regenval van dit jaar te zijn. Nou, we hebben het gemerkt. (De volgende dag is Adam naar de dokter gegaan en hij heeft pfeiffer. Hij is in quarentine gezet voor de komende week) (arme jongen!)
Eenmaal in het juiste kantoor moesten we eerst ellendig lang wachtten en toen bleek weer dat we de verkeerde papieren hadden. Arggg!!! Ik zei tegen Amit dat ik er genoeg van had, dat ik het nu nodig had en dat ik niet weg ging voor ik het had. Ik ging zitten en heb hem de hele tijd boos aangestaard. Dat leek te werken, want hij begon meteen rond te bellen en dingen te regelen. Via een ander kantoor kwam er een fax van het Masa kantoor met de juiste papieren. Omstebeurt kregen we onze visums, op Adam en ik na. Onze papieren zaten er niet tussen. Aaaaah! AAAAMIIIIT!! Het was moeilijk om nog normaal met Amit te praten, maar hij begreep hoe pissig ik was en belde nog wat mensen, liet ons ergens handtekeningen zetten en wachtten weer op de fax. Daar waren de papieren. Haleluja! Maar: nu moest Amit vertrekken, hij moest 'ergens anders' zijn. Ik en Adam hoefden alleen nog maar te wachtten op de uitdraai van het visum, maar Amit vertrok met de rest. En toen was het moment daar: ik het het A2 visum voor studenten gekregen! Jeej! Na een vreugde dansje ben ik met Adam met de bus terug naar Yagur gegaan.
Adam was ziek en zag er slecht uit en toen moesten we ook nog door de regen lopen. Die regen bleek de zwaarste regenval van dit jaar te zijn. Nou, we hebben het gemerkt. (De volgende dag is Adam naar de dokter gegaan en hij heeft pfeiffer. Hij is in quarentine gezet voor de komende week) (arme jongen!)
