Helemaal alleen, lief kind?
Door: Danni Reches
Blijf op de hoogte en volg Daantje
18 Augustus 2010 | Israel, Jeruzalem
Wauw! Ik ben optijd naar bed gegaan, maar ik voelde me de hele dag heel moe. Iedereen had daar last van. We denken dat het komt door het weer. De hitte duurt maar voort, zelfs de Israeli hebben er nu genoeg van en het is ontzettend vochtig hier naast de zee op de berg. Luchtvochtigheid vandaag: 98% Ik wist niet dat dat mogelijk was!
Vandaag was een speciale dag wat school betreft. Normaal duren de lessen tot uur, maar nu stopte we met de les om 12 uur om naar een grote zaal te lopen waar de hele Ulpan inpaste. Er hing een groot scherm en rara wat gingen we doen? Een film kijken. Niet zo maar een. Het was van meneer Wolman (als ik het me goed herinner). Hij is ook de maker van Michal sheli. Voordat de film gespeeld werd sprak hij in de zaal over zijn films en waarom hij deze film heeft gemaakt. Het was een hele interessante man. Hij heeft gestudeerd in New York en een paar beroemde leraren gehad. Het was dus een hele eer dat hij vandaag hier was. Het was zelfs pas de tweede keer dat deze film getoond werd. Wauw: exclusief! De film ging over een vrouw die een pogrom in Rusland had overleefd en naar Palestina was gevlucht. Ze was dus een van de eerste hier. Het was 1880 en het land was dor en vol met stenen. Je ziet hoe het leven toen was en ook het verhaal van een sterke vrouw. Ik vond het interessant om te zien hoe zij in de film werd neergezet. Ik heb er erg van genoten.
Toen was het alweer 3 uur en het plan was dat ik met een dormmate, Ilana, naar een mall zou gaan om in ieder geval schoonmaakspullen te kopen en ook nog wat andere dingetjes. We hadden in de dorm afgesproken na de film, maar ze was nergens te bekenen. Ik heb hier tot 4 uur gewacht, maar geen spoor van Ilana. Bomer! En ik moest echt de stad in, want mijn telefoon was weer leeg :(. Ik ga proberen niemand meer te smsen deze laatste 2 weken... Dus om 4 uur ben ik heel dapper de bussen in mijn eentje getrotseerd. Ik had alleen geen idee waar hier ergens een postkantoor is. Gelukkig gebeurde er een wonder: weet je nog die jongen/man (ik weet niet precies hoe je een student moet noemen) die traditionele kip had gemaakt? Hij wachtte ook op de bus. Dus hij kon me precies vertellen waar ik heenmoest. Gelukkig kwam ik in 1 keer goed aan. Ik zag het postkantoor nog niet, dus vroeg ik in een kruidenier waar ik heen moest. Leuke jongen stond daar achter de kassa! Hij zei waar het was, maar dat ik mijn telefoon ook bij hem op kon laden. Als ik dan langer naar jou kan staren, dan doe ik dat! (dat zei ik natuurlijk niet hardop...) (helaas). Met een telefoon die werkte voelde ik me een beetje veiliger er heb ik lekker alleen boodschappen gedaan.
Ik heb in de supermarkt een heel schap gevonden met instant food. Dat zijn bekers waar je heet water in doet, 5 minuten wacht en dan heb je eten! Oew! Alles dus goed bekeken en een paar bekers meegenomen. Dit kan niet mislukken! Ik heb aardappelpuree, couscous met groente en pasta met mushroomsaus. Lekker... Ik heb 20 minuten op de bus gewacht, maar ik had mijn i-pod en het laatste plekje in de schaduw, dus ik kon even ontspannen naar passerende mensen kijken. Weer terug in mijn dorm heb ik nog steeds geen Ilana gevonden, maar ik had besloten mijn net gekochte minuten te sparen, ik zou haar morgen wel spreken.
Ik had bijna geen huiswerk, maar wat ik had heb ik gemaakt en vervolgens heb ik knakworstjes met noodles gemaakt. Ik ben trots om te vertellen dat het goed te eten was. En weet je nog die jongen/man van de bushalte vanmiddag? Die had me dus me dus mee uitgevraagd. Hij ging met een paar vrienden en ik mocht ook nog meer meiden meenemen. Ik heb geen nee gezegd natuurlijk. Het was supergezellig. We hebben ik een bar gezeten, wat gegeten en gedronken en interessante gespreken gehad. O.a. over Israel-Palestina. Dat was best zwaar, aangezien iedereen van de Ulpan serieus nadenkt over making aliya (verhuizen naar Israel met steun van de Israelische overheid) en Ibrahim's ouders in een te klein huis wonen in Jerusalem, omdat hun huis is overgenomen...
De mannen brachten ons netjes thuis en Rachel, Christina en ik praatten nog even na. Toen was het echt tijd om naar bed te gaan, voordat we gewoon op de grond zouden gaan liggen.
Vandaag was een speciale dag wat school betreft. Normaal duren de lessen tot uur, maar nu stopte we met de les om 12 uur om naar een grote zaal te lopen waar de hele Ulpan inpaste. Er hing een groot scherm en rara wat gingen we doen? Een film kijken. Niet zo maar een. Het was van meneer Wolman (als ik het me goed herinner). Hij is ook de maker van Michal sheli. Voordat de film gespeeld werd sprak hij in de zaal over zijn films en waarom hij deze film heeft gemaakt. Het was een hele interessante man. Hij heeft gestudeerd in New York en een paar beroemde leraren gehad. Het was dus een hele eer dat hij vandaag hier was. Het was zelfs pas de tweede keer dat deze film getoond werd. Wauw: exclusief! De film ging over een vrouw die een pogrom in Rusland had overleefd en naar Palestina was gevlucht. Ze was dus een van de eerste hier. Het was 1880 en het land was dor en vol met stenen. Je ziet hoe het leven toen was en ook het verhaal van een sterke vrouw. Ik vond het interessant om te zien hoe zij in de film werd neergezet. Ik heb er erg van genoten.
Toen was het alweer 3 uur en het plan was dat ik met een dormmate, Ilana, naar een mall zou gaan om in ieder geval schoonmaakspullen te kopen en ook nog wat andere dingetjes. We hadden in de dorm afgesproken na de film, maar ze was nergens te bekenen. Ik heb hier tot 4 uur gewacht, maar geen spoor van Ilana. Bomer! En ik moest echt de stad in, want mijn telefoon was weer leeg :(. Ik ga proberen niemand meer te smsen deze laatste 2 weken... Dus om 4 uur ben ik heel dapper de bussen in mijn eentje getrotseerd. Ik had alleen geen idee waar hier ergens een postkantoor is. Gelukkig gebeurde er een wonder: weet je nog die jongen/man (ik weet niet precies hoe je een student moet noemen) die traditionele kip had gemaakt? Hij wachtte ook op de bus. Dus hij kon me precies vertellen waar ik heenmoest. Gelukkig kwam ik in 1 keer goed aan. Ik zag het postkantoor nog niet, dus vroeg ik in een kruidenier waar ik heen moest. Leuke jongen stond daar achter de kassa! Hij zei waar het was, maar dat ik mijn telefoon ook bij hem op kon laden. Als ik dan langer naar jou kan staren, dan doe ik dat! (dat zei ik natuurlijk niet hardop...) (helaas). Met een telefoon die werkte voelde ik me een beetje veiliger er heb ik lekker alleen boodschappen gedaan.
Ik heb in de supermarkt een heel schap gevonden met instant food. Dat zijn bekers waar je heet water in doet, 5 minuten wacht en dan heb je eten! Oew! Alles dus goed bekeken en een paar bekers meegenomen. Dit kan niet mislukken! Ik heb aardappelpuree, couscous met groente en pasta met mushroomsaus. Lekker... Ik heb 20 minuten op de bus gewacht, maar ik had mijn i-pod en het laatste plekje in de schaduw, dus ik kon even ontspannen naar passerende mensen kijken. Weer terug in mijn dorm heb ik nog steeds geen Ilana gevonden, maar ik had besloten mijn net gekochte minuten te sparen, ik zou haar morgen wel spreken.
Ik had bijna geen huiswerk, maar wat ik had heb ik gemaakt en vervolgens heb ik knakworstjes met noodles gemaakt. Ik ben trots om te vertellen dat het goed te eten was. En weet je nog die jongen/man van de bushalte vanmiddag? Die had me dus me dus mee uitgevraagd. Hij ging met een paar vrienden en ik mocht ook nog meer meiden meenemen. Ik heb geen nee gezegd natuurlijk. Het was supergezellig. We hebben ik een bar gezeten, wat gegeten en gedronken en interessante gespreken gehad. O.a. over Israel-Palestina. Dat was best zwaar, aangezien iedereen van de Ulpan serieus nadenkt over making aliya (verhuizen naar Israel met steun van de Israelische overheid) en Ibrahim's ouders in een te klein huis wonen in Jerusalem, omdat hun huis is overgenomen...
De mannen brachten ons netjes thuis en Rachel, Christina en ik praatten nog even na. Toen was het echt tijd om naar bed te gaan, voordat we gewoon op de grond zouden gaan liggen.