Wat doet Tijgertje?
Door: Danni Reches
Blijf op de hoogte en volg Daantje
21 Augustus 2010 | Israel, Jeruzalem
Ik ben nog nooit zo wakker geweest vanaf het moment dat mijn wekker ging. Ik voelde me goed en sprong bijna overal naartoe. Dat was een vreemd gevoel... Bijna springend de trappen op en de klas in was ik de eerste. Dat is dus niet fijn, want als je er als eerste bent, betekend dat dat de airco nog niet aan is gezet. Warm warm! Maar ik voelde me goed dus dat was ok. Rachel vroeg me wat er gebeurt was dat ik me zo gedroeg. 'Heb je iemand gezoend toen ik niet keek, ofzo?'. Nee... Misschien slaap ik normaal wel teveel, of is mijn lichaam gewend geraakt aan late bedtijden.
Na de les was het voor iedereen een race tegen de klok om optijd klaar te staan voor onze tour van vandaag. Om 2 uur moesten we bij de bushalte staan. (Springend) de trappen af gegaan naar mijn kamer en daar geprobeerd een echte vrouw te zijn en alles tegelijk te doen. Gelukt! boterhammen gesmeerd, gegeten, huiswerk half afgemaakt, tas ingepakt, omgekleed in 30 min. Tadaa!
Ik was dus ook weer als eerste bij de bushalte. Rachel: 'Gebruik je speed ofzo?'.
Deze tour ging naar Atlit detention camp. Dat is een vluchtelingen kamp dat de Britten hebben gemaakt toen Palestina nog onder het Britse mandaat viel om de vele joden op te vangen die naar Israel kwamen. Dat was namelijk illegaal. De boten waarin de joden naar Palestina kwamen werden door de Britten onderschept en de passagiers werden naar kampen als deze gestuurd. Het was er niet verschrikkelijk, het was geen concentratie kamp. De mensen kregen eten, ze konden douchen, ze werden niet mishandeld en ze bleven er maximaal 13 maanden, daarna werden ze opgevangen door kibbutzim of terug gestuurd. Maar aan de andere kant: om mensen vanuit de holocaust op een trein te zetten, een kamp in te laten gaan, te ontsmetten, de mannen van de vrouwen splitsen en in barakken laten leven was niet goed doordacht. Het was erg interessant om te zien. Het 'badhuis' en 2 barakken stonden er nog en we kregen ook een filmpje te zien over een grote ontsnapping uit het kamp. Onze gids dit keer was een van onze eigen madricha: Michal. Ze heeft er 3 jaar gewerk als tourgids en wist er alles vanaf.
Na Atlit wisten de madrichim dat we ontspanning nodig hadden. En ze hadden gelijk. We gingen naar het strand in de buurt van Atlit. Perfect! Daar zag je mij weer rondspringen, vooral de zee in. Ooit tegen golven in gesprongen? Dat is heel grappig. Het voel me op dat er een heg aan het eind van het strand stond waarachter huizen te zien waren. Dat leek Rachel, Christina en mij geweldig. Je tuin is voor de heg en het strand achter je heg. We konden onszelf voorstellen dat je in de poort staat en een stap naar achteren zet: ik sta in mijn tuin. En een stap naar voren: ik sta op het strand. Ik ben op het strand, ik ben in mijn tuin, strand, tuin, strand, tuin. Dat moet geweldig zijn!
We hadden niet zo heel veel tijd op het strand, maar dat was niet erg, want iedereen had al honger gekregen. Tijd voor een beker met heet water! Ik was erg benieuwd hoe het zou zijn. Het eten in het bekertje zuigt al het water in zich en na 8 minuten zou het eetbaar zijn. Ok, slimme ik, die nieuwsgierig was naar de smaak begin meteen te eten na 8 minuten, al vergeten dat ik er kokend water in had gegooit. Tong verbrand! Ondanks dat was het toch erg lekker. Het viel heel erg mee, de couscous was lekker.
's Avonds was er niet veel te doen, dus heb ik lekker buiten gezeten (het is te warm binnen!) en een paar mensen ontmoet en gekletst. Dat heb ik zelfs tot 2 uur volgehouden. Toen iedereen naar bed was gegaan, besloot ik dat ook maar eens te doen.
Na de les was het voor iedereen een race tegen de klok om optijd klaar te staan voor onze tour van vandaag. Om 2 uur moesten we bij de bushalte staan. (Springend) de trappen af gegaan naar mijn kamer en daar geprobeerd een echte vrouw te zijn en alles tegelijk te doen. Gelukt! boterhammen gesmeerd, gegeten, huiswerk half afgemaakt, tas ingepakt, omgekleed in 30 min. Tadaa!
Ik was dus ook weer als eerste bij de bushalte. Rachel: 'Gebruik je speed ofzo?'.
Deze tour ging naar Atlit detention camp. Dat is een vluchtelingen kamp dat de Britten hebben gemaakt toen Palestina nog onder het Britse mandaat viel om de vele joden op te vangen die naar Israel kwamen. Dat was namelijk illegaal. De boten waarin de joden naar Palestina kwamen werden door de Britten onderschept en de passagiers werden naar kampen als deze gestuurd. Het was er niet verschrikkelijk, het was geen concentratie kamp. De mensen kregen eten, ze konden douchen, ze werden niet mishandeld en ze bleven er maximaal 13 maanden, daarna werden ze opgevangen door kibbutzim of terug gestuurd. Maar aan de andere kant: om mensen vanuit de holocaust op een trein te zetten, een kamp in te laten gaan, te ontsmetten, de mannen van de vrouwen splitsen en in barakken laten leven was niet goed doordacht. Het was erg interessant om te zien. Het 'badhuis' en 2 barakken stonden er nog en we kregen ook een filmpje te zien over een grote ontsnapping uit het kamp. Onze gids dit keer was een van onze eigen madricha: Michal. Ze heeft er 3 jaar gewerk als tourgids en wist er alles vanaf.
Na Atlit wisten de madrichim dat we ontspanning nodig hadden. En ze hadden gelijk. We gingen naar het strand in de buurt van Atlit. Perfect! Daar zag je mij weer rondspringen, vooral de zee in. Ooit tegen golven in gesprongen? Dat is heel grappig. Het voel me op dat er een heg aan het eind van het strand stond waarachter huizen te zien waren. Dat leek Rachel, Christina en mij geweldig. Je tuin is voor de heg en het strand achter je heg. We konden onszelf voorstellen dat je in de poort staat en een stap naar achteren zet: ik sta in mijn tuin. En een stap naar voren: ik sta op het strand. Ik ben op het strand, ik ben in mijn tuin, strand, tuin, strand, tuin. Dat moet geweldig zijn!
We hadden niet zo heel veel tijd op het strand, maar dat was niet erg, want iedereen had al honger gekregen. Tijd voor een beker met heet water! Ik was erg benieuwd hoe het zou zijn. Het eten in het bekertje zuigt al het water in zich en na 8 minuten zou het eetbaar zijn. Ok, slimme ik, die nieuwsgierig was naar de smaak begin meteen te eten na 8 minuten, al vergeten dat ik er kokend water in had gegooit. Tong verbrand! Ondanks dat was het toch erg lekker. Het viel heel erg mee, de couscous was lekker.
's Avonds was er niet veel te doen, dus heb ik lekker buiten gezeten (het is te warm binnen!) en een paar mensen ontmoet en gekletst. Dat heb ik zelfs tot 2 uur volgehouden. Toen iedereen naar bed was gegaan, besloot ik dat ook maar eens te doen.
