Ka-deng Ka-deng oe-oe

Donderdag zou ik met Yafit naar Tel Aviv gaan, maar die hoop had ik eigenlijk al niet meer. Want ze was net terug van 2 dagen Jerusalem met de kinderen en dus uitgeput. Ze belde me rond 11 uur om te zeggen dat ze inderdaad niet naar Tel Aviv ging, maar wel naar Naharia. Interessant, daar ben ik nog nog geweest! We gingen met de auto naar het station en met de trein naar Naharia, omdat ze wilde dat Tidhar de trein eens van binnen in zag. Het land is best mooi om met de trein door heen te rijden. Je ziet bergen en valleien en we reden voorbij Akko, wat er vanaf de trein uitzag als fata morgana.

Daar aangekomen sleepte we de kinderen, die het na Jerusalem wel hadden gehad mee door de hoofdstraat. Het zag er erg gezellig uit met een hoop winkels en cafe's. Tussen de 2 wegen in stonden palmbomen en de roze bloemen die je hier overal ziet. De weg eindigde in het strand. Dit zag er beter uit dan dat van Hiafa. Er lagen speeltuintjes en veel restaurants. In een van deze gingen we zitten om te lunchen, daar waren we allemaal wel aan toe. Daar zat ik met mijn zonnebril op te genieten van een enorme maaltijd. Ik deelde mijn eten met Tidhar, want Yafit wist dat we veel te veel zouden krijgen. We hadden een leuke serveerder, maar het is altijd zo jammer dat wanneer ik Hebreeuws probeer te spreken, het blijkbaar zo langzaam gaat dat ze me antwoorden in het Engels :(. Tijdens het eten ontving ik een smsje dat Christina niet naar de bios kon vanavond. Nou, dan ga ik zelf wel! :P Ik belde op mijn beurt oma weer en zei dat we vanavond naar Harry potter gingen. Volgens mij klonk ze enthousiast, zover als oma dat kan.

We vertrokken weer uit Naharia. Ja, we gingen erheen om te lunchen en gaan nu weer terug. Zo doet mijn tante dat. Dat is voor haar reden genoeg om ergens heen te reizen met 3 kinderen. Gelukkig vonden die het erg leuk in de trein, ook al stond hij 20 minuten voor Akko stil. Terug in Usha hadden oma en ik haast, dus bracht Chen ons naar het centrum, vanwaar we een bus naar de bioscoop namen. Ha! We hadden opa verslagen! Hij verklaarde ons voor gek en zei dat we het nooit zouden halen, maar we waren er een heel half uur te vroeg. Harry Potter was toch weer de moeite waard en gelukkig vond oma dat ook.