Under attack
Door: Danni Reches
Blijf op de hoogte en volg Daantje
19 Februari 2011 | Israel, Jeruzalem
's Ochtens weer om 6.30 op, chetify (nieuw bedacht woord: to chet-ify), badkamer schoongemaakt, die nu echt heel smerig was sinds we hem delen met 20 16-jarige die denken dat make-up van levensbelang is, vlag gehesen met volkslied, ontbeten. Daarna weer geoefend met schieten. Dit keer snap ik hoe ik het ding terug in elkaar zet én hoe ik het van safe naar semi-auto zet, wat vrij handig is, omdat je anders niet kan schieten.
Aan het eind van de ochtend was het weer tijd voor een les. Dit keer was het een officier (1 streepje) die ons vertelde over the Israeli community (wat ons steeds vertaalt werd als company, wat de Engels sprekers begrepen, maar het werd ook als company naar de Russen vertaald werd die er natuurlijk helemaal van in de war raakte). Het ging erover dat iedereen in Israel zich verbonden voelt en dat dat versterkt word door hun tijd in het leger. Er nationalistisch dus, maar ze probeerde het goed te brengen. De toeristen onder ons vonden het alleen niet zo interessant, omdat ze hier niet blijven en zich eigenlijk helemaal niet 'verbonden' voelen. Ik weet niet zeker of ik me verbonden voel met de 'Israeli community', maar ik voel me hier wel thuis met mijn familie en vrienden.
Na het eten hadden we een sport middag. Zeker, dit was zwaar, maar ik ben trots om je te vertellen dat ik aan alles heb meegedaan en foto's komen eraan om het te bewijzen/ Er waren verschillende stations met mevakdim die ons een activiteit gaven. 1 was met je rug tegen de muur leunen en door je knieen zaken met je armen recht vooruit, zonder op te geven. 1 was op en neer rennen met een brancard waar we Steve op hadden gelegd. Een andere was onder elkaar door tijgeren, weer één was over elkaar heen springen en met zijn allen op en neer rennen en de laatste was natuurlijk allemaal zo veel mogelijk push-ups geven. Ondertussen zongen we over Steve om ons moed in te schreeuwen:
I don't know what I've been told,
Steve's the best mob to hold,
He is clever, he is fit,
and he cleans up all our shit!
Het was allemaal goed voor teambuilding, we sloegen ons er samen doorheen en we hebben het allemaal gehaald. Net toen we klaar waren, kwamen Amit en Dana langs om ons, volgens de traditie, snoep en chips te geven. Daar waren we nu wel aan toe!
Na een beetje pauze en veel snoep hadden we weer een les. Deze keer speciaal een voor ons als ulpan groep met een Engels sprekende uitlegger. Ze legde ons alles uit over hoe het leger werkt met mensen die aliya hebben gedaan. Op welke leeftijd je hoe lang moet dienen, hoe het oproep-proces werkt, over de ulpan die het leger bied en hoe het leger je verder helpt na je dienst. Toch wel interessant om alle informatie een keer te krijgen.
Na het eten voelde ik me toch best wel zwak, dus besloot ik eerder naar bed te gaan. Het enige wat ik zou missen was de afsluiting van de dag die bestond uit een samenvatting en een wat-vond-je-ervan. Ik ging dus naar de madrichim die de hele week bij ons waren om dat tegen ze te vertellen en ik kreeg het nummer van de sexy-one en 2 repen chocola van de ander. 'Maakt chocola het beter?' vroeg hij. Ow, jongen, je bent de eerste man die een vrouw écht begrijpt! :P
Rond 9 uur kwam iedereen naar de kamer en begon iedereen zich klaar te maken voor bed en douchen enzo. Toen ineens het alarm keihard afging. Paniek sloeg toe. Mensen renden met alleen een handoek terug de kamer in, we moesten de lampen uitdoen en stil zijn. Het alarm bleef afgaan. We zagen mevakdim en officieren rondrennen met helmen op en bevelen schreeuwen. Ons werd helemaal niks vertelt, omdat onze mevakedet geen Engels sprak. Zo zaten we in het donker in onze kamer: uhm... is dit een oefening of...??? We keken maar door het raam terwijl me zo'n 5 vliegtuigen over hoorden komen. Wauw, wel erg spannend zo, vooral omdat ik nog half sliep. 1 van de Russische meisjes had het niet meer. Ze rolde over de grond en riep iets van: Arabieren! De arabieren komen ons ontvoeren! (de basis was omringd door arabische dorpjes en er is een keer iemand ontvoerd van deze basis).
5 minuten later kwam onze mevakedet de lampen aandoen en zei: everrrysing ok!
We kregen een kwartier langer de pauzetijd en toen we weer ze buiten weer in een Chet stonden stond Charlie blijkbaar in een chet met alleen zijn onderbroek aan. Correctie: zijn vriendin's onderbroek met de Engelse vlag erop. Ze jongens in zijn troep keken allemaal bloedserieus terwijl hun mevaked fronste, hem erg raar aankeek en zei: Charlie! I don't want to see this at all! Put on some pants!
Aan het eind van de ochtend was het weer tijd voor een les. Dit keer was het een officier (1 streepje) die ons vertelde over the Israeli community (wat ons steeds vertaalt werd als company, wat de Engels sprekers begrepen, maar het werd ook als company naar de Russen vertaald werd die er natuurlijk helemaal van in de war raakte). Het ging erover dat iedereen in Israel zich verbonden voelt en dat dat versterkt word door hun tijd in het leger. Er nationalistisch dus, maar ze probeerde het goed te brengen. De toeristen onder ons vonden het alleen niet zo interessant, omdat ze hier niet blijven en zich eigenlijk helemaal niet 'verbonden' voelen. Ik weet niet zeker of ik me verbonden voel met de 'Israeli community', maar ik voel me hier wel thuis met mijn familie en vrienden.
Na het eten hadden we een sport middag. Zeker, dit was zwaar, maar ik ben trots om je te vertellen dat ik aan alles heb meegedaan en foto's komen eraan om het te bewijzen/ Er waren verschillende stations met mevakdim die ons een activiteit gaven. 1 was met je rug tegen de muur leunen en door je knieen zaken met je armen recht vooruit, zonder op te geven. 1 was op en neer rennen met een brancard waar we Steve op hadden gelegd. Een andere was onder elkaar door tijgeren, weer één was over elkaar heen springen en met zijn allen op en neer rennen en de laatste was natuurlijk allemaal zo veel mogelijk push-ups geven. Ondertussen zongen we over Steve om ons moed in te schreeuwen:
I don't know what I've been told,
Steve's the best mob to hold,
He is clever, he is fit,
and he cleans up all our shit!
Het was allemaal goed voor teambuilding, we sloegen ons er samen doorheen en we hebben het allemaal gehaald. Net toen we klaar waren, kwamen Amit en Dana langs om ons, volgens de traditie, snoep en chips te geven. Daar waren we nu wel aan toe!
Na een beetje pauze en veel snoep hadden we weer een les. Deze keer speciaal een voor ons als ulpan groep met een Engels sprekende uitlegger. Ze legde ons alles uit over hoe het leger werkt met mensen die aliya hebben gedaan. Op welke leeftijd je hoe lang moet dienen, hoe het oproep-proces werkt, over de ulpan die het leger bied en hoe het leger je verder helpt na je dienst. Toch wel interessant om alle informatie een keer te krijgen.
Na het eten voelde ik me toch best wel zwak, dus besloot ik eerder naar bed te gaan. Het enige wat ik zou missen was de afsluiting van de dag die bestond uit een samenvatting en een wat-vond-je-ervan. Ik ging dus naar de madrichim die de hele week bij ons waren om dat tegen ze te vertellen en ik kreeg het nummer van de sexy-one en 2 repen chocola van de ander. 'Maakt chocola het beter?' vroeg hij. Ow, jongen, je bent de eerste man die een vrouw écht begrijpt! :P
Rond 9 uur kwam iedereen naar de kamer en begon iedereen zich klaar te maken voor bed en douchen enzo. Toen ineens het alarm keihard afging. Paniek sloeg toe. Mensen renden met alleen een handoek terug de kamer in, we moesten de lampen uitdoen en stil zijn. Het alarm bleef afgaan. We zagen mevakdim en officieren rondrennen met helmen op en bevelen schreeuwen. Ons werd helemaal niks vertelt, omdat onze mevakedet geen Engels sprak. Zo zaten we in het donker in onze kamer: uhm... is dit een oefening of...??? We keken maar door het raam terwijl me zo'n 5 vliegtuigen over hoorden komen. Wauw, wel erg spannend zo, vooral omdat ik nog half sliep. 1 van de Russische meisjes had het niet meer. Ze rolde over de grond en riep iets van: Arabieren! De arabieren komen ons ontvoeren! (de basis was omringd door arabische dorpjes en er is een keer iemand ontvoerd van deze basis).
5 minuten later kwam onze mevakedet de lampen aandoen en zei: everrrysing ok!
We kregen een kwartier langer de pauzetijd en toen we weer ze buiten weer in een Chet stonden stond Charlie blijkbaar in een chet met alleen zijn onderbroek aan. Correctie: zijn vriendin's onderbroek met de Engelse vlag erop. Ze jongens in zijn troep keken allemaal bloedserieus terwijl hun mevaked fronste, hem erg raar aankeek en zei: Charlie! I don't want to see this at all! Put on some pants!
