Aanslag #1 en #2

Om half 8 waren we van plan te vertrekken, maar het duurde natuurlijk tot 8 uur voordat iedereen in de bus zat. Dat kwam ook door Barack en Rebecca die de vorige dag puppy’s in een zak hadden gevonden en voor ze hadden gezorgd tot ze vandaag bij de dierentuin afgezet konden worden. De kamer moest eerst helemaal schoongemaakt worden, omdat die helemaal onder gepist was door de drie beestjes en er zaten geloof ik ook een hoop vlooien aan…

Tijdens de 2 uur durende reis hebben we allemaal een beetje muziek geluisterd en genoten van het uitzicht. Het landschap is prachtig op de weg naar Jeruzalem. We begonnen bij Yad Vashem, het nationaal muzeum over de holocaust. Ik ben er al eens eerder geweest, maar dat is even geleden. We hadden een gids die een microfoontje droeg en wij konden hem allemaal horen door koptelefoons. Op die manier kon je zelf alles bekijken en hoefde je niet steeds naast de gids te staan. Hij had veel te vertellen, maar deed dat vrij snel. Het blijft overweldigend. Zeker toen we naar het kindermonument gingen. Dat bestaat uit een donkere kamer met 5 kaarsen, het lijken er veel meer, omdat de hele kamer bestond uit spiegels. De hele tijd worden er namen, leeftijden en plaatsen van afkomst omgeroepen van de 1,5 miljoen joodse kinderen die vermoord zijn in WOII. Dat werd sommige van ons een beetje te veel. Er werd wat gehuild. Aan het eind van Yad Vashem staan computers met de database van alle Holocaust slachtoffers. Iedereen (behalve Yoel, die geen joodse familie heeft) kon er ten minste 1 voorouder vinden.

Na Yad Vashem moest er even gerust en gegeten worden. Dana had enorme pita’s en schnitzels voor ons geregeld. Er was ook een hoop fruit en we kregen weer een snackback. Dat maakte mijn dag! Naast Yad Vashem ligt Mount Herzel. Genoemd naar het graf van Herzel dat op de top ligt. Eromheen liggen bekende Israeli. Zo ben ik langs het graf van Yitchak Rabin en dat van Golda Meir gelopen. Er liggen ook helden soldaten. Elke oorlog heeft zijn eigen afdeling. Van de onafhankelijkheidsoorlog tot de 2e Libanon oorlog van 2006. Ik zei nu tegen Yoel: ok, laten we nu maar naar die markt gaan, want ik heb genoeg van al die dooien. Toen we in de bus zaten hoorden we echter van een terroristisch aanslag aan de andere kant van de stad. Het is 4 en een half jaar geleden dat er iets in de stad is ontploft. Later kwamen we erachter dat er een bom was afgegaan, ontstoken door een telefoon, die een bus ernstig beschadigd had en waardoor 30 passagiers en omstanders gewond raakten, 3 ervan ernstig. Amit vertelde ons dat de plannen dus gewijzigd moesten worden, omdat we niet wisten wat er de rest van de dag nog kon gebeuren. Iedereen in de bus begon naar familie in Israël te bellen die wisten dat ze in Jerusalem waren. Toen werd iemand van ons gebeld uit Amerika: leef je nog? Ik zie het net op CNN! Dat maakte dat iedereen ook maar naar huis belde om iedereen gerust te stellen.

We besloten niet meer naar de markt te gaan, maar direct naar het hostel. Dat was mooi, modern en schoon. Ik deelde mijn kamer met Becky, Araya en Becca. Gezellig! Er was een tv in onze kamer, met CNN. Daar kregen we te horen dat er een 2e bom was afgegaan. Dit keer ergens op straat, we kenden de plek niet. 10 gewonden, 1 ernstig. Nu bleek ook dat het hoogstwaarschijnlijk een vergelding was van wat het IDF deze morgen heeft gedaan. Omdat er meer raketten dan normaal vanuit Gaza naar Ashkelon waren geschoten, had het IDF 4 terroristen gedood. Daarbij werden ook 2 Palestijnse jongetjes gedood (ze werden gebruikt als menselijk schild). Maar: we gingen door met wat we wilden doen. Om 5 uur vertrokken we naar de time elevator. Het is de film met bewegende stoelen over de geschiedenis van Jeruzalem die ik in december had gezien. Het was nu wel leuk om reacties van de anderen te zien. Op de weg terug naar het hostel liepen we langs de plek waar de ouders van Gilad Shalit een tent hebben neergezet en proberen hem zo veel mogelijk aandacht te geven in de hoop dat de overheid en het leger meer doen om hem terug te krijgen. We hebben zijn vader er zien zitten en allemaal een geel lintje mee terug genomen, met de woorden: dat jullie het nooit nodig moge hebben.

In het hostel kregen we avondeten en dat was vrij goed. Na het eten hadden we vrije tijd gekregen, maar we moesten er wel voor zorgen dat we om 12 uur weer terug waren. Ik ging met Araya en Becky naar een ander hotel waar vrienden van Araya een pakketje voor haar hadden achtergelaten. Daarna was het tijd om Ben Yehuda street op te zoeken. Daar waren om 9 uur nog een paar winkels open. Becky kocht er oorbellen en ik vond er een kettinkje. We belden de andere om te vragen waar ze waren, maar konden ze niet vinden. Toen botste we per ongeluk tegen Misha en een aantal anderen op en samen gingen we naar een bar, waar we drankjes voor de helft van de prijs kregen en popcorn en nargila gratis. Om 12 uur waren we nét optijd terug in het hostel.