Mijn favoriete kantoor
Door: Danni Reches
Blijf op de hoogte en volg Daantje
28 Mei 2011 | Israel, Jeruzalem
Zondag moest ik van opa om half 9 opstaan, omdat we om half 10 vertrokken naar Haifa, omdat we daar om half 11 een afspraak hadden voor mijn visa. Ja, het is weer zover. Mijn visa verloopt eind deze week. Toen mijn vader hier was heeft hij een afspraak voor me kunnen maken, want zelfs dat is een hoop gedoe. Ik moest een aantal ingevulde formulieren meenemen, mijn ticket om te laten zien dat ik van plan ben op een gegeven moment te vertrekken en mijn opa, om te bewijzen dat ik hier familie heb en dat dat de reden is van mijn langere verblijf. Ik dacht er dus klaar voor te zijn. De vrouw achter de balie vroeg echter ook om een geboorte certificaat. Dat was ons niet vertelt. Daar hebben we dus 20 minuten over geruzied, of het nodig was of niet, omdat mijn opa met dezelfde naam als ik naast me zat. Uiteindelijk kon ze via mijn Israelische id nummer in de computer zien wie mijn vader is en via zijn nummer dat mijn opa echt zijn vader is. Gelukkig. Ze plakte de visa in mijn paspoort, wilde een stempel zetten, maar fronste toen, stopte en vroeg: ben je joods? Pardon? vroeg ik terug. Ow... zei ze. Ze zei: ik vroeg het gewoon, omdat je anders 130 shekel had moeten betalen. Ze zette de stempel en liet ons gaan. :P Ik heb niet gelogen...
Chen zette me af bij het busstation in Haifa, waar ik nét optijd de bus naar Tiberias in kon stappen. Het was een reis van iets meer dan een uur en de omgeving van prachtig. In Tiberias aangekomen kon ik helemaal geen informatie vinden over de volgende bus die ik moest hebben en de nummers die ik op mijn blaadje had staan bestonden blijlbaar niet meer, of gaan voortaan naar Tel Aviv. Ik besloot dus een taxi te nemen. Het was toch niet handig om met mijn koffer, rugtas én laptop te reizen. De taxichaffeur liet me 60 shekel betalen (later bleek dat dat 10 shekel te veel was, als sprak ik met hem in het Hebreeuws). Het duurde ongeveer 15 minuten om in Nof Ginosar aan te komen en de hele weg ging langs de zee van Galilee (Kineret in het Hebreeuws). Die lag er heel mooi bij. In Ginosar liep ik het hotel binnen en vanuit daar werd ik naar de overkant van de weg gestuurd waar Ginosar Village zich bevind. Daar kreeg ik de sleutel van een van de bungalows. Het zag er mooi, schoon en luxe uit. Ik liep maar on rondjes en in rondjes opzoek naar mijn huisnummer. Na het te vragen aan een paar schoonmakers kwam ik erachter dat een bungalow misschien te veel gehoopt was. Het was een witte (in plaats van bruine) bungalow, zonder nummer, omdat er binnenin 6 kamers zijn met elk een nummer. Ze noemen het een dorm, omdat er 4 bedden in elke kamer staan en de badkamer gedeeld wordt. Jammer, ik had stiekem iets meer gehoopt, maar van de middeleeuwen (Yagur) ben ik in de 20e eeuw beland. Nog maar 1 eeuw naar de toekomst... De airco werkt, er zit geen schimmel op de muur en de wc is van de badkamer gescheiden en de badkamer heeft 2 douches.
Ik zette mijn spullen in de kamer en pakte mijn spullen een beetje uit. Daarna ging ik in de woonkamer zitten en een beetje studeren. Na 5 minuten kwamen er een aantal Amerikanen binnenvallen. Ze dachten eerst dat ik een van de schoonmakers was :P en zeiden shalom, dus vroeg ik in het Hebreeuws of ze aan de opgraving meededen. Toen keken ze me aan alsof ik van een andere planeet kwam en vroeg ik het opnieuw in het Engels. Ja dus. Ze komen uit West Verginia. Het waren 30 jarige Taylor die dikker was dan mijn tante en bijna door alle stoelen heen zakte. Ze was wel heel aardig en grappig. Alleen haar lach was al om te lachen. Dan had je 2 meiden waarvan ik de naam alweer vergeten ben. Een was een eerste jaarstudent religiestudies (dat deden ze allemaal) en vrij normaal en een meisje uit het derde jaar die in een of ander armoedig gat woont en pas sinds 3 jaar een badkamer ín huis heeft :O. Dan was er ook nog Mike, ex-soldaat, maar nooit uitgezonden, 25 jaar en getrouwd en heeft een dochtertje. Met deze groep studenten reizde een 44 jarige Octavio mee. Hij was onnatuurlijk bruin en gespierd en ook heel kinderlijk (te veel drugs in het verleden?), hij vond de andere Amerikanen halverwege zijn reis door Israel en volgt ze op hun reis.
We hadden kennis gemaakt en tijdens het avond eten in het hotel ontmoette ik ook de professoren die de rest van de week lessen geven en ons bij de opgravingen begeleiden. Iedereen is erg aardig en geinteresseerd. Het eten was geweldig! Er was ontzettend veel keuze en vers fruit en er waren 100 verschillende taarten als toetje. Hier kan ik wel aan wennen! 's Avonds hebben we in de 'dorms', zoals de Amerikanen het noemen, nog heel veel geklets, maar rond 11 ging iedereen toch maar naar bed, morgen krijgen we een rondleiding in Beit Saida en moeten we om 8.30 bij de bus zijn.
Chen zette me af bij het busstation in Haifa, waar ik nét optijd de bus naar Tiberias in kon stappen. Het was een reis van iets meer dan een uur en de omgeving van prachtig. In Tiberias aangekomen kon ik helemaal geen informatie vinden over de volgende bus die ik moest hebben en de nummers die ik op mijn blaadje had staan bestonden blijlbaar niet meer, of gaan voortaan naar Tel Aviv. Ik besloot dus een taxi te nemen. Het was toch niet handig om met mijn koffer, rugtas én laptop te reizen. De taxichaffeur liet me 60 shekel betalen (later bleek dat dat 10 shekel te veel was, als sprak ik met hem in het Hebreeuws). Het duurde ongeveer 15 minuten om in Nof Ginosar aan te komen en de hele weg ging langs de zee van Galilee (Kineret in het Hebreeuws). Die lag er heel mooi bij. In Ginosar liep ik het hotel binnen en vanuit daar werd ik naar de overkant van de weg gestuurd waar Ginosar Village zich bevind. Daar kreeg ik de sleutel van een van de bungalows. Het zag er mooi, schoon en luxe uit. Ik liep maar on rondjes en in rondjes opzoek naar mijn huisnummer. Na het te vragen aan een paar schoonmakers kwam ik erachter dat een bungalow misschien te veel gehoopt was. Het was een witte (in plaats van bruine) bungalow, zonder nummer, omdat er binnenin 6 kamers zijn met elk een nummer. Ze noemen het een dorm, omdat er 4 bedden in elke kamer staan en de badkamer gedeeld wordt. Jammer, ik had stiekem iets meer gehoopt, maar van de middeleeuwen (Yagur) ben ik in de 20e eeuw beland. Nog maar 1 eeuw naar de toekomst... De airco werkt, er zit geen schimmel op de muur en de wc is van de badkamer gescheiden en de badkamer heeft 2 douches.
Ik zette mijn spullen in de kamer en pakte mijn spullen een beetje uit. Daarna ging ik in de woonkamer zitten en een beetje studeren. Na 5 minuten kwamen er een aantal Amerikanen binnenvallen. Ze dachten eerst dat ik een van de schoonmakers was :P en zeiden shalom, dus vroeg ik in het Hebreeuws of ze aan de opgraving meededen. Toen keken ze me aan alsof ik van een andere planeet kwam en vroeg ik het opnieuw in het Engels. Ja dus. Ze komen uit West Verginia. Het waren 30 jarige Taylor die dikker was dan mijn tante en bijna door alle stoelen heen zakte. Ze was wel heel aardig en grappig. Alleen haar lach was al om te lachen. Dan had je 2 meiden waarvan ik de naam alweer vergeten ben. Een was een eerste jaarstudent religiestudies (dat deden ze allemaal) en vrij normaal en een meisje uit het derde jaar die in een of ander armoedig gat woont en pas sinds 3 jaar een badkamer ín huis heeft :O. Dan was er ook nog Mike, ex-soldaat, maar nooit uitgezonden, 25 jaar en getrouwd en heeft een dochtertje. Met deze groep studenten reizde een 44 jarige Octavio mee. Hij was onnatuurlijk bruin en gespierd en ook heel kinderlijk (te veel drugs in het verleden?), hij vond de andere Amerikanen halverwege zijn reis door Israel en volgt ze op hun reis.
We hadden kennis gemaakt en tijdens het avond eten in het hotel ontmoette ik ook de professoren die de rest van de week lessen geven en ons bij de opgravingen begeleiden. Iedereen is erg aardig en geinteresseerd. Het eten was geweldig! Er was ontzettend veel keuze en vers fruit en er waren 100 verschillende taarten als toetje. Hier kan ik wel aan wennen! 's Avonds hebben we in de 'dorms', zoals de Amerikanen het noemen, nog heel veel geklets, maar rond 11 ging iedereen toch maar naar bed, morgen krijgen we een rondleiding in Beit Saida en moeten we om 8.30 bij de bus zijn.
