Zand, zout en zee

Zondagochtend was ik niet wakker te krijgen, volgens mij heb ik Oz gewoon uit bed geduwd. Zo van: ga jij maar naar de basis, ik hoef pas om 1 uur thuis te zijn. Helaas moest ik toch met hem mee, omdat hij zo in het midden van nergens woont. Het was jammer dat ik hem maar zo kort zag, want hij komt pas over 2 weken weer terug.
’s Middags heb ik opgepast op slechts 1 kind (de andere was ziek en bij oma). Daarna heb ik een kort dutje gedaan voordat ik begon in de bar. Daar wordt het steeds rustiger en rustiger, dus er moet iets aan onze marketing gedaan worden.
Maandag had ik weer mijn gewone lessen. Owja, ik had vorige week mijn midterm van Hebreeuws. Enorme toets, met een pagina tekst met vragen, grammatica oefeningen en een pagina opstel. Het ging beter dan ik dacht, want vandaag had ik het teruggekregen: 93 punten. ’s Middags bij Media in the Arab World hadden we de hele les besteed aan het lezen van krantenartikelen van Arabische kranten, ofwel door onze docente vertaald, ofwel van de Engelse versies van de kranten. Zo kregen we een beetje inzicht in waar ze over schrijven en hoe ze dat doen. ’s Avonds was het zumba en salsa avond en de bar heeft nauwelijks klanten gehad. Gelukkig had ik al een idee wat we konden doen om mensen binnen te lokken.

Dinsdag was mijn vrije dag en heb ik bij geslapen en de nodige dingetjes gedaan zoals schoonmaken, boodschappen, huiswerk, maar toch vooral geslapen. Dinsdagavond was het drukker in de bar omdat er een voetbalwedstrijd was, maar dat schrikt alle vrouwen af en die kopen juist de meeste drankjes.
Woensdag wilden we tijdens Peace & Conflict een film kijken, maar omdat de Amerikaanse dvd niet werkte op de Israëlische dvd-speler konden we na een half uurtje gewoon naar huis. Dat was mooi meegenomen, want ik moest naar mijn vrijwilligerswerk en wilde daarvoor in dezelfde buurt naar de markt om goedkoop eten te kopen en mijn schoenen te laten maken. Brandon en ik vertrokken dus vroeg naar Hadar en daar plaatste ik hem in mijn favoriete cafeetje zodat hij wat kon eten, terwijl ik rondjes rende op de markt op zoek naar de beste deals. Dit weekend ga ik op een uitstapje georganiseerd door de universiteit. We moesten onze eigen lunches en ontbijt meenemen, maar mijn geld was bijna op, omdat ik het had uitgegeven in Jordanië. Ik kocht gedroogde cranberry’s, witte rozijnen, pinda’s, zonnebloempitjes, 2 zakken burekas, broodjes, appels, paprika’s en een fles sap voor 50 shekel. Ha! Dat moet ik vaker doen. De rits van mijn wandelschoenen was van de week kapot gegaan en ik had ze dit weekend nodig, dus vroeg ik iedereen waar ik een schoenmaker kon vinden. Ik kwam uiteindelijk een klein winkeltje waar een Rus tussen een stapel schoenen zat. Zijn gebrekkige Hebreeuws was moeilijk te volgen, maar volgens mij koste het 100 shekel en kon het op zondag klaar zijn. Blijkbaar keek ik verdrietig toen hij dat zie. Hij vroeg: wat is er mis, schat? Ik zei hem dat ik ze dit weekend nodig heb. Hij keek even moeilijke en besloot toen mijn schoenen bovenaan zijn lijstje te zetten, zodat ze morgenavond vlak voor sluitingstijd klaar konden zijn.
Tijdens het vrijwilligerswerk kwam er een studente het pand binnen die ons vroeg om Griekse Holocaust overlevenden. We vonden er een, maar die sprak geen Engels en de studente geen Hebreeuws. Het interview dat de studente wilde doen had dus een vertaler nodig en ik werd het slachtoffer. Ik vertaalde een uur lang hoe deze vrouw Auschwitz had overleefd en hoe moeilijk het was voor de Grieken, omdat ze geen enkele andere taal spraken. Daar werd ik erg moe van. Terug op de universiteit moest ik wakker zijn: het was de eerste Danni’s Dutch Night. Ja, ja, er moeten meer mensen binnenkomen dus heb ik allerlei deals bedacht. Heineken en Van Gogh wodka is goedkoper op mijn avond, we verkopen wafels met aardbeien en ik heb 2 cocktails gecreëerd die oranje zijn en ze heten koning en koningin. De wafels en drankjes vlogen over de bar. Het was een succes, dus volgende week weer.

Donderdag had ik Hebreeuws en Terrorisme. Ik had mijn schoenen in Hadar weer opgehaald en aan het eind van de dag was ik klaar voor een avondje vrij met vrienden aan de andere kant van de bar. Ik zat net lekker met mijn drankje op de bank toen er ineens heel veel mensen binnen kwamen en ik Ynon zag worstelen met de hoeveelheid bestellingen, dus schoot ik hem maar te hulp. Ik ging op tijd naar bed, want vrijdagochtend vertrok de bus om 6 uur.

Iedereen sliep dus in de bus. We kwamen 3 uur later aan in Arad, dat is vlak bij de dode zee. Als je een auto hebt tenminste. Als je loopt duurt het ongeveer 5 uur om door de woestijn en de bergen op en af te wandelen. Dat deden wij dus. Het uitzicht was goed en ik heb prachtige foto’s, maar ik ben ervan overtuigd dat dat vanuit de bus ook had gekund. We stopten een paar keer onderweg zodat de gids ons wat kon vertellen over deze en die steen en om te picknicken. De burekas waren de moeite waard geweest. Het laatste stuk was ook nog het moeilijkst, omdat er nogal wat geklommen en gesprongen moest worden naast ravijnen. Ik kon alleen maar denken: weet de verzekeringsmaatschappij van de universiteit dat ze dit voor ons organiseren? Gelukkig is er maar één iemand goed hard gevallen en had haar knie opengehaald. Geen dode zee voor haar dus.
We kwamen aan bij de dode zee rond 4 uur, we hadden dus maar een uurtje voordat de zon onder zou gaan. Veel mensen waren er voor het eerst en iedereen was wild enthousiast. Iemand had een watercamera meegenomen en al snel zag je iedereen drijven met een krant in de hand.
We namen de bus naar een plek in de West Bank (dat ligt aan de dode zee) waar een stuk of 5 enorme bedoeïenen tenten stonden. Eén van de 5 was voor ons. We sliepen met 60 man in één tent. Eerst werd er gezamenlijk gekookt/gebarbecued en een kampvuur gemaakt. Er werd kidush gedaan en iedereen viel het buffet aan. Gelukkig was er veel te veel eten en kon iedereen zich rond eten. Er waren ook nog marshmallows. Het was gezellig met Ariam en Rachel, we hebben nog heel wat gekletst in onze slaapzakken voordat ik in het midden van mijn verhaal in slaap viel.

De volgende ochtend was het duidelijk wie wel en wie niet had gedoucht na de dode zee gisteren. Er liepen een aantal rode en geïrriteerde mensen rond. Haha. De meeste Amerikanen vonden de gezamenlijke douches niks. Ze douchten met hun bikini’s aan of helemaal niet. We kregen ontbijt bestaande uit brood met nutella, cerials en koffie. Goed genoeg voor mij. Om 8 uur vertrokken we weer met de bus richting de dode zee. Nu stopten we bij Ein Gedi, dat is een park waar een rivier door de woestijn loopt. De groep werd opgesplitst voor de moeilijke en de gemiddelde wandeling, beide van 7 uur. De wandeling van gisteren was bestempeld als makkelijk, maar mijn benen deden echt pijn, dus ik ging natuurlijk voor de gemiddelde wandeling. Van de 60 gingen en 11 met mij mee (waaronder slechts 2 jongens). Van deze wandeling had ik echt genoten. Het was in de schaduw, langs het riviertje op een gemarkeerd pad. Ik had mijn waterschoenen aan en we stopten regelmatig om even in het water te springen en wat te snacken. De leukste foto’s zijn dan ook van deze dag (daarop heb ik niet zo’n knalrood hoofd). We hadden het zelfs zo rustig aangedaan dat de groep van de moeilijke wandeling al een half uur in de bus op ons aan het wachten was. We reden terug naar de universiteit. Ook nu sliep iedereen in de bus.

Aangekomen op de universiteit om 8 uur, rende ik naar mijn kamer om mijn spullen te dumpen en snel te douchen. Ynon moest naar een bruiloft en had Imri als vervanging geregeld voor de bar, maar hij kent de plek niet zo goed en weet niet hoe hij eten moet bereiden. Ik ging hem dus helpen. Het bleek heel druk te zijn en Imri was ook moe, omdat hij de hele dag had gewerkt. De taakverdeling was dus zo: ik werkte keihard en hij flirtte met de vrouwen. Het was een hele gezellige avond, maar om 12 uur was mijn laatste beetje energie op en ging ik naar bed.