Jerusjala'im

Danni, are you alive? Das is het geluid dat mijn nieuwe wekker maakt. Het was Shira om 5.30 (paniek!), omdat we om 6.15 bij de bushalte moesten staan om naar Jerusalem te gaan. Ja, ik leefde nog, maar na het strompelen naar de bus ben ik weer in slaap gevallen. Het duurde 2 uur voordat we er waren... We splitsten ons op in 2 groepen: 1 deed de Joodse tour, de ander deed de christelijke tour. Ik deed de Joodse met Shira.

We begonnen bij David's tomb en de plaats waar Jezus zijn laatste avondmaal gehad zou hebben. Een stuk verderweg kwamen we aan in David's city. Koning David had watertunnels aan laten leggen in Jerusalem, die toen bekend stond als de droge stad. Ze werken nog steeds en wij gingen het een bekijken. Dat betekende dat we zijn afgedaald naar een onbekende diepte (maar wel diep!) in het donker (pikdonker, we hadden geen zaklamp) om 40 minuten lang in deze tunnels vol met water te lopen. Het water kwam tot mijn heup en was ijskoud! Maar dat was precies goed. We zongen liedjes, die heel erg echoden en er werden grappen gemaakt. Zoals: I just pulled my pants down, but no one can see anything anyway. Nouja, ik weet niet zeker of dat een grap was... Het was in iedergeval gezellig. Weer in het daglicht botsten we 5 minuten lang tegen alles aan onderweg naar de Zuidelijke muur (van het gebouw waar de Tempel stond). Onze gids kon heel veel vertellen en het was interessant. Hij had zelfs heel veel papier en pennen meegenomen, zodat wij er een boodschap op konden schrijven en die vervolgens in de klaagmuur konden steken. Dat hebben we gedaan. Shira heeft nog wat gebedjes opgezegd bij de muur (toch interessant om te zien). Toen wilde ik me omdraaien, maar ze trok hard aan mijn arm: you're not supposed to turn your back to the wall! Achteruit-waarts zijn we dus van de muur afgelopen. Heeft er iemand ooit achteruitgelopen op slippers op een heilig plaats? Nee? Je struikelt over jezelf en elke stap maakt een raar 'flop' geluid.

Eindelijk hadden we nu tijd om te lunchen. We gingen de Joodse wijk in en daar heb ik de lekkerste humus ooit op. Het overtrof de smaak van de falafel! En toen was het al tijd om weder te keren. Shira verliet me nu ook al. Zij bleef in Jerusalem bij familie. Lonely musketier op de terugweg dus. Gelukkig zag ik Dru en Chris(toffer) in dezelfde bus. Het zijn allebei christenen die de christelijke tour hadden gedaan. We hebben dus onze informatie uitgewisseld.

We waren pas om kwart voor 7 terug, dus belde ik Chen meteen of hij nog tijd had om me op te halen (de bussen rijden niet meer met shabbat). Hij had gewacht met eten op mij en kwam er meteen aan. Op hem kan ik rekenen! Nog steeds een beetje vol van de falafel hebben we met de hele familie gegeten. Het is ontspannend om elk weekend naar huis te gaan. Even weg van alle drukte op campus is af en toe even nodig. Toch kan ik niet wachten tot zondag, als de week weer begint. Helaas wel de laatse week voor een hoop mensen die ik hier heb ontmoet.