Maayan
Door: Danni Reches
Blijf op de hoogte en volg Daantje
25 Februari 2011 | Israel, Jeruzalem
Donderdag moesten we nog eerder opstaan, terwijl we nu echt allemaal moe waren. Om 6 uur werden we gewekt. We dachten dat de laatste dag wel mee zou vallen, maar dat was dus niet zo. 10 minuten later stonden we in een grote chet (met de jongens) op het basketbalveld. Daar moesten we in koppels zo veel mogelijk push-ups en sit-ups doen. En nee, ik heb het ontbijt niet overgeslagen, dat hadden we toen nog niet gekregen! Ik zal mijn aantal niet noemen, maar ik was toch wel trots op mezelf, hoor. Dit was nog niet alles. Nu gingen we 4 rondjes om de basis heen rennen. Dit is absoluut iets wat ik nooit heb gedaan en nooit zal doen vóór 7 uur in de morgen. Ik besloot niet rond te rennen, vanwege mijn enkels en ik vond dit het ook niet waard om me uit te putten. Nu voelde ik me nog best goed en wakker.
Na dit alles bestonden we alleen nog uit een hijgende groep zoutzakken die terug naar de kamers liepen om die voor de laatste keer, nu echt grondig, schoon te maken. Na het verlaten van de kamers was het tijd voor de afsluitingsceremonie. Die bestond natuurlijk uit het gewoonlijke staan tot het pijn doet, het volkslied en het hijsen van de vlag. Maar er werden ook oorkondes uitgedeeld. Voor de beste van elke troep (het kwam over als een troostprijs) en de beste vrijwilliger. Zo werd de week afgesloten en hoefden we niet meer rond te rennen. We brachten de slaapzakken, uniformen en waterflessen terug en in onze eigen kleding zaten we nog één keer rond onze mevakedet. Zodra ze zat begon ze te lachen. Eindelijk! Ze vertelde ons haar naam: Mayan. Ze zei dat ze dit weekend 19 was geworden dat ze in augustus was opgeroepen en dat wij haar 5e en leukste groep waren. Ondanks wat ze eerst dacht. Na het hele weekend gefeest te hebben, kwam ze namelijk terug op de basis en kreeg te horen dat ze met een ulpan groep moest werken, terwijl ze geen Engels spreekt :P.
Nu kregen we lunch, eindelijk veel beter dan die dozen van afgelopen dag en ochtend (het ontbijt, na het sporten bestond wéér uit een doos, de jongens begonnen bijna een opstand), kregen we brood met hummus en boterhammenvlees. Toen was het weer tijd om terug naar Yagur te gaan!
In Yagur at iedereen wat hij maar naar binnen kon werken en daarna was het douchen. Daarom had ik een koude douche, want ik ben op een of andere manier altijd de laatste… En geslapen. De hele middag. Want ’s avonds gingen we uit! Eerst naar de pub en toen naar ultrasound. Daar was een rapband aan het spelen en ik vond er niks aan. Gelukkig had ik kaartjes van de VIP-room als een kibbutznik en kon ik naar boven om verder te feesten.
Na dit alles bestonden we alleen nog uit een hijgende groep zoutzakken die terug naar de kamers liepen om die voor de laatste keer, nu echt grondig, schoon te maken. Na het verlaten van de kamers was het tijd voor de afsluitingsceremonie. Die bestond natuurlijk uit het gewoonlijke staan tot het pijn doet, het volkslied en het hijsen van de vlag. Maar er werden ook oorkondes uitgedeeld. Voor de beste van elke troep (het kwam over als een troostprijs) en de beste vrijwilliger. Zo werd de week afgesloten en hoefden we niet meer rond te rennen. We brachten de slaapzakken, uniformen en waterflessen terug en in onze eigen kleding zaten we nog één keer rond onze mevakedet. Zodra ze zat begon ze te lachen. Eindelijk! Ze vertelde ons haar naam: Mayan. Ze zei dat ze dit weekend 19 was geworden dat ze in augustus was opgeroepen en dat wij haar 5e en leukste groep waren. Ondanks wat ze eerst dacht. Na het hele weekend gefeest te hebben, kwam ze namelijk terug op de basis en kreeg te horen dat ze met een ulpan groep moest werken, terwijl ze geen Engels spreekt :P.
Nu kregen we lunch, eindelijk veel beter dan die dozen van afgelopen dag en ochtend (het ontbijt, na het sporten bestond wéér uit een doos, de jongens begonnen bijna een opstand), kregen we brood met hummus en boterhammenvlees. Toen was het weer tijd om terug naar Yagur te gaan!
In Yagur at iedereen wat hij maar naar binnen kon werken en daarna was het douchen. Daarom had ik een koude douche, want ik ben op een of andere manier altijd de laatste… En geslapen. De hele middag. Want ’s avonds gingen we uit! Eerst naar de pub en toen naar ultrasound. Daar was een rapband aan het spelen en ik vond er niks aan. Gelukkig had ik kaartjes van de VIP-room als een kibbutznik en kon ik naar boven om verder te feesten.
