Normale vakantieweek
Door: Danni
Blijf op de hoogte en volg Daantje
03 Juli 2013 | Israel, Haifa
Donderdag vertrok ik van de kibbutz naar lev hamifrats, het train station. Daar was ik dit keer binnen 40 minuten, in plaats van 1.5 uur. Het ligt aan de hitte (hoe snel ik loop), het niet strak geplande schema van Egged, de stemming van de buschauffeur en het rijgedrag van de Israëlis om de bus heen. Vandaag zat dat alles mee. Ik moest dus op mifrats wachten tot de trein met Oz er in kwam en kocht een pizza voor onze lunch. De hereniging in de trein trekt altijd publiek, nu Oz steeds meer Hebreeuws met mij spreekt en ik antwoord in het Engels. Bij Oz thuis waren zijn broertje en zusje er al of eerlijk gezegd nog steeds; zij hebben nu ook zomervakantie. Ze wilden extra met hem kletsen en vechten, omdat ze dit weekend met hun ouders ‘op vakantie’ gaan. ’s Avonds gingen Oz en ik naar de bios voor de hangover 3. Was toch wel weer aardig én Oz viel niet tijdens de film in slaap.
Vrijdag maakte Oz me om 9 uur wakker, omdat het al heel laat zou zijn. Juist. Een soldaat als vriend heeft zo zijn nadelen. We namen afscheid van zijn gezin. Zij gingen op vakantie in de Galilee, hotelletje in een groene vallei. We hebben wat afleveringen van Da Vinci gekeken en deden vervolgens boodschappen in het Druze dorp naast het huis van Oz. Ons plan was om samen te koken en een romantisch diner te hebben. Nou, dat klinkt dan erg goed, maar we begonnen natuurlijk al in de supermarkt tegen elkaar te schreeuwen: Duw jij de kar dan! Werk even mee, pak dat, pak dit. Wie betaald? Gelukkig konden we er ook om lachen. Na twee uur waren we weer terug, met slechts 2/3 van alle ingrediënten. Dat komt ervan als je recepten van de allerhande uit Nederland pakt en dan in een Druze supermarkt in the middle of nowhere op zoek gaat naar de ingrediënten. Improviseren dan maar. Uiteindelijk hebben we iets lekkers op tafel gezet. Jammer dat we geen wijnopener in huis konden vinden om de nieuw gekochte wijn te openen. ’s Avonds zijn we met vrienden van Oz uitgegaan in Haifa.
Zaterdag werd ik om 11 uur uit heb bed geduwd. We moeten nu gaan! Riep Oz. We sprongen in de auto en reden naar de Galilee, naar het hotelletje waar zijn familie zat. Ze hadden ons uitgenodigd om langs te komen en mee te gaan raften/kanoën op de Jordaan, naast het hotel. We kwamen er rond 1.30 aan en sprongen de boot in met slechts het broertje Yair en vader Gershon. Ik dacht eindelijk weer wat vrouwelijk gezelschap te krijgen… De instructies waren simpel: draag een zwemvest, voorzichtig met de peddels en verlaat de boot niet. Na drie meter varen was het al zover: Oz nam zijn vest af, zijn broertje deed hem na, zijn vader begon te schreeuwen, waarna Oz het water in sprong en het broertje hem begon te slaan met de peddel. Aan het eind van de rit kwamen we uit in een park waar je kon boogschieten, wandklimmen en van een hoge kabelbaan kon gaan. Het werd boogschieten. Dat ging mij het beste af, omdat ik de enige was die rechtshandig was. Terug in het hotel was Oz op een bed geploft en in slaap gevallen. Zijn broertje heeft de rest van de middag hem geprobeerd wakker te maken, zonder succes, terwijl ik met het zusje kletste over true blood. Keek ik dat ook al toen ik zo jong was als zij? :P Het gezin checkte uit het hotel en op de weg terug naar huis stopten we bij een restaurant in Rosh Pina. ’s Avonds waren we van plan gewoon film te kijken en te slapen, maar we werden gebeld door een vriend van Oz die vorige week zijn laatste dag in het leger had afgemaakt. Tijd voor een feestje dus. Hij lokte ons ernaartoe met zijn zwembad in zijn tuin en pizza. Verkocht! Daar heb ik met iemand gekletst over National Service, vervangende leger-dienst, voor afgekeurde of religieuze mensen. Oz sprak ondertussen met een of andere snob die met hem over mij praatte terwijl hij me aankeek en zei: ze lacht lief omdat ze geen idee heeft wat we zeggen. Ik zei terug in het Hebreeuws: je vergist je, ik begrijp jou heel goed. Hij kreeg een knalrode kop. De pizza was lekker.
Zondag ochtend vroeg vertrokken Oz en ik naar Naharia om met de trein weer terug te gaan naar huis/basis. Ik werd wakker met een barstende hoofdpijn, ik dacht dat ik doodging. Ik was super chagrijnig en we kwamen een jongen tegen die de dag ervoor ook op het feest was. Hij dacht dat we ruzie hadden. In Usha ben ik meteen naar bed gegaan en ik heb door mijn wekker heen geslapen. Gelukkig heb ik niks te doen. Tijdens het avondeten en na 3 pijnstillers zei ik tegen oma: volgens mij is het mijn tand. Opa en oma meteen over de zeik. Op maandag probeerden ze wanhopig een tandarts afspraak te regelen. Dat viel niet mee. De tandarts van de kibbutz is op vakantie. De tandarts die oma kent ook, Brazilië geloof ik. De arts waar we naartoe werden doorverwezen is stom, dus die konden we niet bellen, alleen smsen en dat begrijpen mijn grootouders niet. Uiteindelijk was het gelukt om een afspraak te regelen in Kiryat Ata, naast Usha. Dinsdag morgen ging ik met oma met een taxi naar de kliniek waar de tandarts zit. Daar moesten we eerst een stapel papierwerk invullen. Gelukkig waren we ruim op tijd. Bleek dat ik mijn paspoort nodig had. Die neem ik eigenlijk nooit ergens mee naartoe, omdat ik bang ben hem kwijt te raken ofzo (ik ken mezelf). Dus belde ik opa, die in mijn kamer op zoek moest naar mijn paspoort. Hij is mank, doof en blind, dus dat was niet gemakkelijk. Het paspoortnummer is iets van: NNLR… Dat begreep de assistente niet. Heel raar, zei ze steeds, niet normaal. Wat niet normaal!? Nederland was er toch zeker eerst? Ze moest het paspoort zien, anders kon ik de tandarts niet zien. Ik moest dus met de taxi terug naar de kibbutz om het paspoort te halen. Ik legde alles uit aan de taxichauffeur en die had medelijden, dus wachtte hij tot ik het vond en bracht me ook weer terug. Nu had de assistente mijn paspoort en zag dat het NNL nummer toch echt klopte en typte het in de computer. Probleem opgelost. Arrrggh! De tandarts sprak geen Engels Ze maakte foto’s en vond niks, dus stuurde ze me naar de mondhygiëniste. Die heeft me behoorlijk gemarteld. Bleek het gewoon tandsteen te zijn, niks geen gaatjes of wortelkanaalbehandelingen waar de tandarts het over had. Mijn tandvlees was erdoor ontstoken, daarom deed het zo’n pijn. Daar hebben ze me antibiotica voor gegeven. Ze geven hier antibiotica aan iedereen die een scheet laat. Op de weg terug naar huis kochten oma en ik lekkere broodjes bij de bakker naast de apotheek. ’s Middags dacht oma eindelijk te kunnen dutten, maar een tante van Yafit is gisteren overleden en vandaag was dus de begrafenis. De kinderen werden hier gedumpt. Ik nam ze mee naar de speeltuin en we kochten een ijsje in de supermarkt. Het ging best goed, ik kon ze goed volgen in het Hebreeuws. Na het eten werden ze weer opgehaald en stortte oma terug op bed. Helaas moest ze weer opstaan om opa koffie te geven. Toch houden ze heel veel van elkaar.
Vrijdag maakte Oz me om 9 uur wakker, omdat het al heel laat zou zijn. Juist. Een soldaat als vriend heeft zo zijn nadelen. We namen afscheid van zijn gezin. Zij gingen op vakantie in de Galilee, hotelletje in een groene vallei. We hebben wat afleveringen van Da Vinci gekeken en deden vervolgens boodschappen in het Druze dorp naast het huis van Oz. Ons plan was om samen te koken en een romantisch diner te hebben. Nou, dat klinkt dan erg goed, maar we begonnen natuurlijk al in de supermarkt tegen elkaar te schreeuwen: Duw jij de kar dan! Werk even mee, pak dat, pak dit. Wie betaald? Gelukkig konden we er ook om lachen. Na twee uur waren we weer terug, met slechts 2/3 van alle ingrediënten. Dat komt ervan als je recepten van de allerhande uit Nederland pakt en dan in een Druze supermarkt in the middle of nowhere op zoek gaat naar de ingrediënten. Improviseren dan maar. Uiteindelijk hebben we iets lekkers op tafel gezet. Jammer dat we geen wijnopener in huis konden vinden om de nieuw gekochte wijn te openen. ’s Avonds zijn we met vrienden van Oz uitgegaan in Haifa.
Zaterdag werd ik om 11 uur uit heb bed geduwd. We moeten nu gaan! Riep Oz. We sprongen in de auto en reden naar de Galilee, naar het hotelletje waar zijn familie zat. Ze hadden ons uitgenodigd om langs te komen en mee te gaan raften/kanoën op de Jordaan, naast het hotel. We kwamen er rond 1.30 aan en sprongen de boot in met slechts het broertje Yair en vader Gershon. Ik dacht eindelijk weer wat vrouwelijk gezelschap te krijgen… De instructies waren simpel: draag een zwemvest, voorzichtig met de peddels en verlaat de boot niet. Na drie meter varen was het al zover: Oz nam zijn vest af, zijn broertje deed hem na, zijn vader begon te schreeuwen, waarna Oz het water in sprong en het broertje hem begon te slaan met de peddel. Aan het eind van de rit kwamen we uit in een park waar je kon boogschieten, wandklimmen en van een hoge kabelbaan kon gaan. Het werd boogschieten. Dat ging mij het beste af, omdat ik de enige was die rechtshandig was. Terug in het hotel was Oz op een bed geploft en in slaap gevallen. Zijn broertje heeft de rest van de middag hem geprobeerd wakker te maken, zonder succes, terwijl ik met het zusje kletste over true blood. Keek ik dat ook al toen ik zo jong was als zij? :P Het gezin checkte uit het hotel en op de weg terug naar huis stopten we bij een restaurant in Rosh Pina. ’s Avonds waren we van plan gewoon film te kijken en te slapen, maar we werden gebeld door een vriend van Oz die vorige week zijn laatste dag in het leger had afgemaakt. Tijd voor een feestje dus. Hij lokte ons ernaartoe met zijn zwembad in zijn tuin en pizza. Verkocht! Daar heb ik met iemand gekletst over National Service, vervangende leger-dienst, voor afgekeurde of religieuze mensen. Oz sprak ondertussen met een of andere snob die met hem over mij praatte terwijl hij me aankeek en zei: ze lacht lief omdat ze geen idee heeft wat we zeggen. Ik zei terug in het Hebreeuws: je vergist je, ik begrijp jou heel goed. Hij kreeg een knalrode kop. De pizza was lekker.
Zondag ochtend vroeg vertrokken Oz en ik naar Naharia om met de trein weer terug te gaan naar huis/basis. Ik werd wakker met een barstende hoofdpijn, ik dacht dat ik doodging. Ik was super chagrijnig en we kwamen een jongen tegen die de dag ervoor ook op het feest was. Hij dacht dat we ruzie hadden. In Usha ben ik meteen naar bed gegaan en ik heb door mijn wekker heen geslapen. Gelukkig heb ik niks te doen. Tijdens het avondeten en na 3 pijnstillers zei ik tegen oma: volgens mij is het mijn tand. Opa en oma meteen over de zeik. Op maandag probeerden ze wanhopig een tandarts afspraak te regelen. Dat viel niet mee. De tandarts van de kibbutz is op vakantie. De tandarts die oma kent ook, Brazilië geloof ik. De arts waar we naartoe werden doorverwezen is stom, dus die konden we niet bellen, alleen smsen en dat begrijpen mijn grootouders niet. Uiteindelijk was het gelukt om een afspraak te regelen in Kiryat Ata, naast Usha. Dinsdag morgen ging ik met oma met een taxi naar de kliniek waar de tandarts zit. Daar moesten we eerst een stapel papierwerk invullen. Gelukkig waren we ruim op tijd. Bleek dat ik mijn paspoort nodig had. Die neem ik eigenlijk nooit ergens mee naartoe, omdat ik bang ben hem kwijt te raken ofzo (ik ken mezelf). Dus belde ik opa, die in mijn kamer op zoek moest naar mijn paspoort. Hij is mank, doof en blind, dus dat was niet gemakkelijk. Het paspoortnummer is iets van: NNLR… Dat begreep de assistente niet. Heel raar, zei ze steeds, niet normaal. Wat niet normaal!? Nederland was er toch zeker eerst? Ze moest het paspoort zien, anders kon ik de tandarts niet zien. Ik moest dus met de taxi terug naar de kibbutz om het paspoort te halen. Ik legde alles uit aan de taxichauffeur en die had medelijden, dus wachtte hij tot ik het vond en bracht me ook weer terug. Nu had de assistente mijn paspoort en zag dat het NNL nummer toch echt klopte en typte het in de computer. Probleem opgelost. Arrrggh! De tandarts sprak geen Engels Ze maakte foto’s en vond niks, dus stuurde ze me naar de mondhygiëniste. Die heeft me behoorlijk gemarteld. Bleek het gewoon tandsteen te zijn, niks geen gaatjes of wortelkanaalbehandelingen waar de tandarts het over had. Mijn tandvlees was erdoor ontstoken, daarom deed het zo’n pijn. Daar hebben ze me antibiotica voor gegeven. Ze geven hier antibiotica aan iedereen die een scheet laat. Op de weg terug naar huis kochten oma en ik lekkere broodjes bij de bakker naast de apotheek. ’s Middags dacht oma eindelijk te kunnen dutten, maar een tante van Yafit is gisteren overleden en vandaag was dus de begrafenis. De kinderen werden hier gedumpt. Ik nam ze mee naar de speeltuin en we kochten een ijsje in de supermarkt. Het ging best goed, ik kon ze goed volgen in het Hebreeuws. Na het eten werden ze weer opgehaald en stortte oma terug op bed. Helaas moest ze weer opstaan om opa koffie te geven. Toch houden ze heel veel van elkaar.
