De bartender is een nep-Israeli

Op maandag 7 oktober was eigenlijk de introductiedag voor de internationale studenten, maar omdat ik die al 5 keer heb gedaan, had ik besloten deze keer over te slaan. In het bijzonder omdat Maartje net in Israel was aangekomen en tot maart blijft. Ze kwam uit Jeruzalem op bezoek en bracht me weer helemaal bij over alles in Leiden tijdens het shoppen in de grootste mall in Haifa waar ik een nieuwe jurk en ketting heb gekocht. Ze was ’s avonds ook in de Hu-bar om me aan het werk te zien en vertrok op dinsdagochtend pas weer toen ik moest oppassen. Woensdag begonnen dan eindelijk mijn lessen. Iedereen in mijn Hebreeuwse les was verbaasd dat de bartender in hun klas zat. Ik doe nu Hebreeuws 6, het laatste level. Blijkbaar moet ik na dit semester vloeiend Hebreeuws kunnen spreken. Mijn 2e les die dag was het Peace & Conflict Seminar, wat ik vorig semester zo saai vond. Dit keer is het een van mijn leukste vakken, dankzij de docent. Ze legt ons theorieën uit dmv smaken ijs. Donderdag had ik weer Hebreeuws en ook Terrorism & Responses. Dat wordt gegeven door een Amerikaan die 20 jaar geleden naar Israel is verhuisd. Hij is een officier in het leger hier en komt soms in uniform naar het college. Hij is erg blij met zichzelf en draagt altijd een pistool bij zich: ‘want in mijn lokaal gebeurt niet hetzelfde als op Amerikaanse scholen’. Ik wilde op donderdag avond uit met mijn nieuwe klasgenootjes en mensen die ik in de bar al had gesproken, maar het kwam er niet van. Oz kwam onverwachts thuis: zijn tante was overleden.

Voor joden is het belangrijk dat iemand zo snel mogelijk begraven wordt. Zijn tante was op donderdagmorgen overleden aan kanker in Porto Rico en op vrijdagmorgen was de begrafenis in Amqa, waar de familie van Oz vandaan komt in Israel. Zijn tante heeft een man en 3 kinderen achtergelaten van onze leeftijd, maar gelukkig waren er heel veel mensen en hebben ze heel veel familie om ze te helpen. Joden worden zonder kist begraven. Het lichaam werd van het huis van de familie in een wit laken naar de begraafplaats gedragen. Ik en Oz konden de begraafplaats niet op, omdat hij een Cohen is. Dat was een rare situatie, de helft van de mensen stond naast de begraafplaats. Op het einde, waar iedereen even iets zegt tegen het gezin, zaten de dochters ergens anders dan de vader en zoon. Dat vond ik maar sneu. Maar ja, zo gaat het nou eenmaal. Op zaterdag ochtend moest Oz weer terug naar de basis in de Golan, omdat zijn eenheid ’s avonds plannen had. Ik werd door zijn vader naar de kibbutz gebracht waar ik tot zondag ochtend bleef.