Is het een vogel? Is het een vliegtuig? Nee...

Maandag was het tijd voor een serieus uitstapje. We gingen met z’n allen naar een rivier vlak bij de zee van Galilee waarvan het water tot je knieën komt en je van punt A door de rivier naar punt B kon lopen. Het water was heel erg koud en lekker verfrissend. Matar had echter tegen Tidhar gezegd dat er vissen in het water zitten (ik zag er helemaal geen) en Tidhar is bang voor vissen sinds zijn moeder hem Jaws heeft laten zien (educatieve keuze voor een kind van 6?). Dus Tidhar heeft de hele morgen gehuild en geschreeuwd terwijl zijn moeder hem door het water sleurde. Ik had het wel erg naar mijn zin. ´s Middags gingen we naar de Hermon rivier, veel verder in het noorden. Ook een rivier met koud water, maar dan dieper. Dit keer vertelden we Tidhar dat hier echt geen vissen zitten (hier zag ik ze wel). We hadden banden meegenomen en de kinderen dreven erin en werden door de stroming meegenomen. Ze klommen in de bomen en sprongen in het water terwijl Chen een bbq klaarmaakte.

Na vermoeiende nachten met Shani die maar door blijft kletsen tot diep in de nacht en vroeg opstaat en de uitstapjes met de kinderen begreep ik niet waar men de energie vandaan haalden om weer erop uit te gaan. Ik besloot daarom om thuis te blijven en lekker niks te doen. ’s Avonds gingen we uit eten in Akko. We waren namelijk op zoek naar traditioneel eten (dus eigenlijk; Arabisch eten, maar dat word niet hardop gezegd). Dus bestelde iedereen in het restaurant hummus en vis. Je kunt ‘traditioneel’ geen hummus eten voor het avondeten en vis is helemaal niet traditioneel. Maar ik zei maar niks. We zaten mooi aan het water. Dat vond Tidhar ook, die dacht: in de zee zitten vast geen vissen, dus hier kan ik wel in springen. Ik greep hem nog net op tijd bij zijn arm, voordat hij te pletter sloeg op de rotsen. Ik vroeg de serveerder of hij ook kanafe had, maar helaas hadden ze dat niet. Zegt Chen: Danni, vraag hem in het Arabisch, misschien hebben ze het dan opeens wel. Terwijl de serveerder nog naast me stond. Mijn familie moet nodig wat manieren leren…

Woensdag wilde Reut met haar kinderen en mij naar de dierentuin in Haifa. Helaas hoorde Yafit ervan en die nodigde vervolgens haarzelf met haar kinders uit. We gingen met de auto naar een mall en namen vanaf daar de metronit, dat is een nieuwe manier van openbaar vervoer en in deze eerste maand is het gratis. In de stad stapten we uit en namen we de carmelit (leuk voor de kinderen) naar de dierentuin. Daar werd op de ramen gebonsd en naar de dieren geschreeuwd. Genant. Het was leuk om te zien wat er hetzelfde en anders is dan in Jeruzalem waar ik heb gewerkt. Aan het eind van de middag besloten we naar downtown te gaan om baklava te kopen voor Reut. Ik woon al een tijdje in Haifa en weet mijn weg en waar alles is, dus ik had uitgelegd hoe we er het snelst konden komen. Maar Yafit weet het natuurlijk altijd beter, dus namen we een andere route, waardoor het een half uur langer duurde. Haar kinderen hadden het nu warm en wilden niet meer, dus gingen we maar naar de Mac Donalds. De Mac Donalds was in een mall, dus mevrouw moest ook nog even shoppen. Ik was blij dat we weer thuis waren en oma had zelfs hamburgers voor ons gemaakt.

Donderdag nam ik afscheid van mijn Britse familieleden, zij zouden vrijdagochtend vertrekken en ik ging voor het weekend naar Oz toe. Ik stapte op de trein met hem en in Naharia kochten we een gebakje voor zijn moeder Aviva, die vandaag jarig was. We verrasten haar op haar werk. Dat was een goeie actie, want ze was eerder boos dat Oz 130 had gereden op een weg waar je maar 90 mag en dus een boete had gekregen van 750 shekel, met haar auto. We gingen met de bus naar Oshrat en toen we net uit de bus waren gestapt en naar huis liepen hoorde ik een vliegtuig. Dacht ik. Het klonk als een vliegtuig die heel laag overvloog, gevolgd door zo’n harde ‘ boom’ als ik nog nooit in mijn leven heb gehoord. De aarde trilde. We keken elkaar aan en hielden elkaars handen vast terwijl we een grote wolk rook zagen opstijgen uit een veld vlakbij. Opeens ging het luchtalarm af. Ik keek omhoog en zag twee raketten over ons hoofd heen vliegen toen opeens iets de raketten uit de lucht knalden. Boom Boom. Twee rookwolkjes bleven minutenlang hangen terwijl het alarm maar bleef loeien. Na een minuut van verstijving trok Oz me mee naar een gebouw, waar we dicht tegen de muur aan gingen staan. Hij belde naar huis, want zijn broertje en zusje waren alleen thuis en zei dat we eraan kwamen. Toen het alarm stopte renden we naar huis, waar ze zich onder de trap hadden verscholen. Yair had tranen in zijn ogen maar zei dat hij echt niet bang was. De tv ging aan, maar het nieuws wist ook nog niet veel. Elke 5 minuten ging de telefoon; familieleden die melden dat ze in orde zijn en of het met ons ook goed gaat. Ik belde ook maar naar Usha. Daar hadden ze het alarm ook gehoord, maar niks gezien of gehoord. We moesten maar afwachten wat er nu kwam. Gelukkig kwam er verder niets meer. ’s Avonds zijn we uit eten gegaan voor de verjaardag van Aviva en alles leek weer te zijn zoals het altijd is geweest.

Vrijdagochtend hoorden we vliegtuigen overvliegen. Laag. Van het leger. Die gingen de plek waar de raketten vandaan kwamen in Libanon even helemaal met de grond gelijk maken. Daarvan was niets te horen op het nieuws. In de avond gingen Oz en ik naar de bioscoop, het lijkt een traditie te worden. Zaterdag gingen met alle Adani’s shoppen. Er komt een bruiloft aan van een nicht en daar moesten nieuwe kleren voor aangeschaft worden. Dat was nog een hele klus met meneer-ik-weet-niet-wat-ik-wil. Uiteindelijk hebben we wel een heel outfit gescoord. Missie geslaagd.